Muhammed Baki Billah hazretlerinin talebesinden Hace Hüsameddin ÅŸöyle anlatıyor:
Ben, hocam Baki Billah hazretlerine, talebe olmak için gitmiÅŸtim.

Cevaben bana;
- Aradığın ben değilim, buyurmuştu.

Çok üzülmüÅŸtüm.
Mahzun halde ayrıldım huzurundan.

Memleketime dönüp, ÅŸaÅŸkın bir vaziyette;
- Şimdi ben ne yapacağım? diye hayrette kalmıştım.

Ben böyle üzülürken bir beyti hatırladım.
O beytte ÅŸöyle deniyordu:

Aradığın o idi,
ne için döndün geri?
Ayrılmaz tatlıcıdan,
kovsalar da sineÄŸi.

Bu beytin tesiriyle tekrar gittim.
Çok ÅŸükür kabul etti.
Sevinip ÅŸükrettim Rabbime.

BÄ°R TEVECCÜH EDÄ°NCE

Baki Billah hazretleri zamanında bir kimse vardı ki, tasavvufta yükselmek istiyordu.
Bunun için çok dua ediyor, bir türlü kavuÅŸamıyordu muradına.

Bir gün Baki Billah hazretlerinin ismini duydu.
Ve öÄŸrendi tasavvufta yüksek derecesini.
Ona gitmeye karar verdi.

Ertesi gün bu mübarek zatı at üstünde giderken gördü.
Ve koşup edeble yaklaştı kendisine.

Atının dizginine yapışıp;
- Lütfen beni de talebeliÄŸe kabul edin, diye yalvardı.

Büyük Veli indi atından.
Şefkatle kucakladı onu.
Teveccüh etti kendisine.

Sonra ellerini kaldırıp;
- Yâ ilahi, sen bunu isteÄŸine kavuÅŸtur, diye dua etti.

Bu dua ile kalb gözü açıldı adamın.
Evliya oldu o anda.
Zira Baki Billah hazretleri dua etmiÅŸti.