Mevdud-i Çeşti hazretleri ile Ahmed Namıki Cami hazretleri, bir gün bir evde sohbet ediyorlardı.
Öyle ki, sohbetin tesiriyle kendilerinden geçmişlerdi adeta.

O esnada iki münafık, ellerinde birer hançerle içeri girdiler.
Maksatları öldürmekti bu iki Allah dostu'nu.
Ancak yapamadılar.
Zira Hace Mevdud hazretleri anlamıştı niyetlerini.

Onlara tek bir nazar etti oturduğu yerden.
Hiddetle baktı.
O bakışla titremeye başladı âzâları.
Elektriğe tutulmuşlardı sanki.

Hançerler, ellerinden düştü.
Ve bayılıp oraya yığıldılar ikisi de.
Ayılınca anladılar hatalarını.
Hemen tövbe etiler.
Ve halis talebesi oldular bu büyük Veli'nin.

İNSAN, İHSANIN KULUDUR

Bu zat bir gün sevdiklerine;
- Şu kullara çok şaşılır, buyurdu.

Sordular:
- Hangi kullara efendim?
- Rabbimize şükretmeyenlere, buyurdu.

Ve şöyle izah etti:
- Bir kimse, birinden iyilik görse, ona sevgi duyar. Zira bu, elinde değildir insanın. Nitekim büyüklerimiz; "İnsan, ihsanın kuludur" buyuruyorlar, öyle değil mi?

- Evet efendim.

- Ama o iyilik yapan insana çok teşekkür eder de, o nimetin hakiki sahibine şükretmeyi akıl etmez. Halbuki kula gelen her iyilik ve ihsan, Allahü teâlâdan gelmektedir, kuldan değil ki.

Şöyle devam etti:
- Allahü teâlânın âdeti şöyledir ki, nimetlerini kullarının eliyle gönderir. O hatırlatmasa, kuvvet ve fırsat vermese, kimse kimseye iyilik yapamaz. Çünkü insan acizdir.