Alaüddin-i Sabir hazretlerinin kalbi, Allah aÅŸkı ile yanıyor, ne dua etse, kabul oluyordu.
Kuşlar ve hayvanlar hizmetine koşardı.
Bazı hayvanat, her gün gelir, dergâhının önünü süpürürlerdi.
Onu inkâr edenler, büyük sıkıntılara giriftar oldular.
Henüz anne karnında iken, bazı garip halleri görülürdü.

Nitekim annesi;
- Ona hamileyken her gün evimize semadan nur iner, oÄŸlum meleklerle konuÅŸurdu, demiÅŸtir.

Nihayet doÄŸum vakti geldi.
Ebenin eli ona dokununca,
titremeye başladı birden.

Ne olduÄŸunu düÅŸünürken, annesi;
- Korkma, abdestin yoksa, ondan olmuÅŸtur, dedi.

Gerçekten de abdesti yokmuÅŸ.
Abdest alıp geldi ve ancak abdestliyken dokunabildi ona.
O dünyaya gelince, Hirat ÅŸehrine mis gibi bir koku yayıldı.
Annesinin sütünü bazen emer, bazen almaz, oruç tutardı.

Büyüdükten sonra da, yemezdi genellikle.
Bir lokma ekmekle iktifa ederdi çoÄŸu zaman.
KonuÅŸmaya baÅŸlayınca, Lâ mevcude illallah dedi ilk olarak.

Yedi yaşına girince, her gün oruç tutardı.
Üstelik iftar ve sahur yapmaz, dört beÅŸ günde bir lokma ekmek yerdi sadece.
O yaÅŸta, teheccüde kalkar, uzun uzun namaz kılardı.
Annesi çok ısrar ettiyse de karyolada yatmazdı hiç.
Yerde yatardı.

Annesi bir gün;
- Evladım, sen henüz çocuksun. Niçin bu kadar çok riyazet yapıyorsun? dedi.

Cevaben;
- AnneciÄŸim, bu elimde deÄŸil. Ben, Rabbin muhabbetinde yanmak, kavrulmak istiyorum. Bana, böyle yaÅŸamak daha tatlı geliyor, diye cevap verdi.