Abdülaziz Dirini hazretleri “rahmetullahi aleyh”, pek mütevazı idi.
Gizlerdi kendini insanlardan.
Allahü teâlâya o kadar yakınken, keramet göstermeye Rabbinden utanırdı.

Bir gün, bir talebesi;
“Hocamız niçin keramet göstermez acaba?” diye geçirdi içinden.

Mübarek zat ona doğru dönüp;
- Ne kerameti evladım, buyurdu. Biz bu hâlimizle yerin dibine geçmeye müstehakız. Ama yine de çok rahatız, öyle değil mi?

Talebe büktü boynunu.
- Evet efendim.

- Üstümüze taş yağsa yeridir. Ama Allahü teâlâ, bizi bundan da koruyor. Bu, Allahü teâlânın en büyük nimetidir bize.

Ve ekledi:
- Bundan büyük keramet olur mu?

İşlerin en iyisi

Bir gün de nasihat istediler bu zattan.

- İşlerin en iyisi, orta olandır, buyurdu. Ne aşırı, ne geri. Orta yolda olmak en iyisidir.

Ve ekledi:
- Allahü teâlâ da bundan razıdır zaten.

Şöyle devam etti:
- Dünyanın lezzetleri sizi aldatmasın kardeşlerim. Sonsuz sevinç ve lezzet, ahirette olacak. Bu dünya lezzetleri, fanidir, çabuk biter. Hem de acı, keder bırakır arkalarında.

Kalbi nurlandıran şey

Bir gün de;
- Efendim, kalbi en fazla nurlandıran şey nedir? diye sordular bu zata.

Cevabında;
- Kızdığınız kimseye dua etmektir, buyurdu.

- En mutlu insan kimdir efendim? dediler.
- Allah’ın, Resulullahın “aleyhisselam” ve büyüklerinin sözüne Peki diyendir.

- Peki, insanı hayvandan ayıran şey?
- Edeb ve hayâdır.