Sahabe zamanında, küffârla Müslümanlar,
Karşı karşıya gelip, cenge hazır durdular.

Bir pehlivan vardı ki velakin kâfirlerde,
Öyle kuvvetli kişi, pek yoktu o devirde.

O pehlivan, meydana çıktı böbürlenerek.
Ve atının üstünde, bir gururla dönerek,

Cenk için er istedi, müminler tarafından.
Dedi ki: (Aranızda, yok mudur hiç pehlivan?)

Müminlerden birkaç er, hemen çıktı ise de,
Kâfirin karşısında, şehid oldu hepsi de.

Daha da gururlanıp, seslendi: (Ya Muhammed!
Ne oldu erlerine, bittiler mi nihayet?

Hiç yiğidin yok ise, bari amcan oğlunu,
Gönder de, o da görsün erlik ne olduğunu.)

Şah-ı merdan duyunca, bu sözü o kâfirden,
Kükredi aslan gibi o anda hiddetinden.

O kâfirin haddini bildirmek için ona,
Geldi Resulullahın mübarek huzuruna.

Dedi: (Ya Resulallah, varsa eğer müsaaden,
Şu kâfirin boynunu, vurayım gidip hemen.)

Peygamber efendimiz, ona izin vererek,
Gönderdi dövüşmeye, dualar eyleyerek.

Bir anda, sert bir yaydan fırlayan ok misali,
Kâfirin üzerine, atını sürdü Ali.

Yüksek bir seda ile, attı ki öyle nara,
Gök gürleyip, kıyamet koptu sanki o ara.

Hatta ödleri koptu küffârın bu naradan.
Kimi öldü, kimi de, bayılıp düştü o an.

Şah-ı merdan, kâfiri imana etti davet,
Lakin o, bu teklife, eylemedi icabet.

Allah aslanı Ali, bir kılıç vurdu ona.
Düşürüp, kılıcını dayadı boğazına.

Tekrar dine çağırdı, son defa öldürmeden,
O ise, tükrüğünü fırlattı ona birden.

O kâfirin tükrüğü, nur yüzüne gelince,
Öldürmekten vazgeçip, kalkıverdi hemence.

Kâfir buna şaşırıp, sordu ki şu suali:
(Beni sen, ne sebepten öldürmedin ya Ali?)

Buyurdu ki: (İslam’ı kabul etmeyince sen,
Allah rızası için, öldürecektim hemen.

Lakin sen tükürünce, çok zor geldi nefsime.
Korktum, nefsim karışır bu halis niyetime.

Nefsim için öldürmüş olmaktan korkup hemen,
Kılıcı geri çekip, vazgeçtim öldürmekten.)

O dedi ki: (Ya Ali, sizde bu halis niyet,
Bulunduğuna göre, dininiz haktır elbet.)

Ve hazret-i Ali'nin, mübarek huzurunda,
Şehadeti getirip, iman etti sonunda.