Resulullah, kamçıyı hazret-i Ukaşe’ye,
Verince, sahabiler düştüler endişeye.

Hazret-i Ebu Bekir ve hazret-i Ömer’den,
Sonra hazret-i Ali ayağa kalktı hemen.

Dedi ki: (Ya Ukaşe, Peygambere vurmana,
Gönlümüz razı değil, o kamçıyı vur bana.

İşte sırtım ve karnım, istersen yüz defa vur.
Ama Resulullaha hiç dokunma, ne olur.)

Peygamber efendimiz görünce de bu hali,
Ona buyurdular ki: (Sen de otur ya Ali!)

Hazret-i Ali dahi oturunca, bu sefer,
Hazret-i Hasan ile Hüseyin de geldiler.

Dediler: (Ya Ukaşe, bilirsin ki sen dahi,
Bizler, Resulullahın torunuyuz vallahi.

Bunun için, istersen yüz defa vur da bize,
Bir defa bile olsun, hiç vurma dedemize.)

O Server buyurdu ki görür görmez bunları:
(Siz dahi oturunuz ey gözümün nurları.)

Hazret-i Ukaşe’ye, o Allah’ın Habibi,
Buyurdu: (Ya Ukaşe, sen de vur bana haydi.)

Ukaşe hazretleri dedi ki: (Ama benim,
Sen vurduğun vakitte, açık idi bedenim.)

O zaman o mübarek sırtlarını açtılar.
Sahabenin cümlesi bu hale ağlaştılar.

Dediler: (Ya Ukaşe, Peygamber-i zişânın,
Mübarek vücuduna şimdi vuracak mısın?)

Herkes merak içinde bekleşirken, bu kere,
Ukaşe hazretleri yaklaştı o Servere.

Mübarek sırtındaki o mühr-ü nübüvveti,
Gözyaşları içinde eğilip öpüverdi.

Dedi ki: (Anam babam, canım sana fedadır.
Sana kısas yapmaya, kimde cesaret vardır?

Mübarek vücuduna vurup seni üzmeye,
Gücü yeten kim vardır zatını incitmeye?)

Resulullah buyurdu: (Hayır, ya vuracaksın,
Yahut da o hakkını, sen bağışlayacaksın.)

Dedi ki: (Bağışladım onu ya Resulallah!
Beni de kıyamette, bağışlar mı ki Allah?)

O zaman Resulullah buyurdu: (Ey insanlar!
Biliniz ki Cennette, bana yar bir kimse var.

Merak ediyorsanız o kişi kimdir diye,
Öyleyse nazar edin, siz şu pir-i faniye.)

Resulullah, Eshaba böyle buyurduğunda,
Hazret-i Ukaşe’ye bakıyordu o anda.

Bilcümle sahabiler ona gıbta ettiler.
Gelip, iki gözünün arasından öptüler.

Dediler: (Ya Ukaşe, sen ne çok bahtiyarsın.
Zira Resulullaha Cennette arkadaşsın.)