Vaktiyle moğolların Anadolu valisi,
(Noyan Han) namı ile zalim, gaddar birisi,

Konya’yı muhasara etmiş idi bir zaman.
Sıkıntıya düşmüştü Konya’da her Müslüman.

İnsanlar, Mevlana’nın huzuruna geldiler.
Vaziyeti arz edip, dua talep ettiler.

Buyurdu ki: (Korkmayın, tam sığının Allah’a.
Rabbimiz, müminleri kavuşturur felaha.)

Mevlana daha sonra çıktı hemen evinden.
Şehrin ortasındaki meydana geldi hemen.

Moğol askerlerinden çekinmeden hülasa,
Büyük bir vakar ile, gelip durdu namaza.

Askerler onu görüp, Noyan Han’a geldiler.
Vaziyeti, hemence ona haber verdiler.

Dediler: (Bir zat geldi Konya’nın meydanına,
Heybetinden, hiç kimse varamıyor yanına.)

Dedi: (Bir kişiden mi korkarsınız, çok ayıp.
Haydi, gidip öldürün o kimseyi oklayıp.)

Okçular, ok atmaya çıktı hemen ileri.
Velakin hiç birinin tutmaz oldu elleri.

Bunu gören Noyan Han, emretti süvariye:
(Ata binip, kılıçla boynunu vurun!) diye.

Süvariler, bir anda atlarına bindiler.
Mevlana’nın üstüne at sürmek istediler.

Velakin yere battı atların ayakları.
Bir santim ileriye gidemedi atları.

Bu sefer Noyan Han’ın fazlalaştı hiddeti.
Hâlâ düşünmezdi ki: Nedir bunun hikmeti?

Hiddetle bağırdı ki: (Ne biçim askersiniz!
Bari ben öldüreyim, siz beceremediniz.)

Yay gerip, o hiddetle üç ok attı ise de,
Ayağının ucuna düşüverdi hepsi de.

Daha da öfkelenip, emretti askerine.
Atını getirterek atladı üzerine.

Hiddetle sürdüyse de, gitmedi hayvan fakat.
Çok uğraştı ise de, bir santim gitmedi at.

Bundan sonra, daha da hiddeti fazlalaştı.
İnip, yaya olarak saldırmaya uğraştı.

Velakin ayakları felç oldu birden bire.
Bir adım atamadan yuvarlandı yerlere.

Toplanmış Konya halkı, bütün bu olanları,
Hayret ve dehşet ile seyrederdi onları.

Heyecan ve sevinçle Allah’a şükrettiler.
Ve tekbir sesleriyle gökleri inlettiler.

Noyan Han, en sonunda itiraf etti bizzat:
(Bildiğim insanlardan değilmiş meğer bu zat.)

Anladı bilmecburi bu işin hikmetini
Terk etti ordusuyla Konya vilayetini.