Manisa-Akhisar’da, toprağın altını nurlandıran bir büyük zat var.
Şeyh İsa hazretleri "rahmetullahi aleyh".

Bir gece ses duydu rüyada:
- Kalk ya İsa! Hemen yola çık! diyordu.

Uyanıp;
- Hayırdır inşallah! dedi.

Giyinip çıktı evden.
Ve bir yöne doğru yürüdü gayr-i ihtiyari.

Sanki bir kuvvet, onu o yöne çekiyordu.
Yahut bir kişi çağırıyordu onu bir yere.

Az sonra bir kervana rastladı.
“Tamam” dedi içinden. “Bu kervana katılmalıyım”.

Yaklaşıp sordu:
- Bu kervan nereye gidiyor?
- Trakya istikametine.

Peki, deyip katıldı kervana.

Malkara’da mola verince, aynı sesi duydu içinden:
- Ya İsa, burada in!

Üstelik tanıyordu bu sesi.
“Kim olabilir?” diye düşünürken, hocalarından birini hatırladı.

Evet, Malkara’da oturuyordu o zat.
Yıllar önce ders almıştı kendisinden.

“Tamam” dedi. “O hocam beni çağırıyor”.
O sese kulak verip indi kervandan.

Aynı sesi duydu yine:
- Acele et, geç kalma!

Yaklaşıp sordu birine:
- Filan zatın evi nerede?

Adam eliyle gösterdi:
- İşte şu ev.

Hızlı adımlarla yürüyüp çaldı kapıyı.
Girdiğinde kalabalık bir cemaat gördü içerde.

Meğer bir haftadır ağır hastaymış.
Son anlarını yaşıyormuş üstelik.

Az önce de;
“Vefat edersem, cenazemi talebem Şeyh İsa yıkasın ve namazımı o kıldırsın” diye vasiyette bulunmuş.

O içeri girer girmez açtı gözlerini.
Onu görünce gülümsedi:

- Evladım İsa!
- Buyurun efendim.

- Nerde kaldın? Bir haftadır seni bekliyorum.
- İşte geldim hocam.

- Çok iyi ettin geldiğine, dedi.
Sonra kapattı gözlerini.

“Allah!” deyip ruhunu teslim etti.
Şeyh İsa vasiyeti yerine getirip, defnetti nurlu kabrine.