Taha-yı Hakkari hazretleri ”kuddise sirruh“, evlad-ı Resuldür.
Seyyiddir yani.

Henüz çocukken onu kim görseydi;
- Bu, ilerde çok büyük bir zat olacak, derdi.

Amcası Seyyid Abdullah “rahmetullahi aleyh”, kendi üstadı olan Mevlana Halid-i Bağdadi hazretlerine “kuddise sirruh” bu yeğeninden bahsetti bir gün.
- İstidadı yüksektir, diye arzetti.

O büyük Veli de;
- Bir daha geldiğinde, Onu da getir! buyurdu.

Ve bir dahaki gidişinde götürdü onu da.
Mevlana Halid hazretleri, bir görmede anladı onun bir “Cevher” olduğunu.

Ve kendisine;
- Hemen Abdülkadir-i Geylani hazretlerinin kabrine git. Ve istihare eyle, buyurdu.

Seyyid Taha;
- Baş üstüne efendim! deyip, geldi Abdülkadir-i Geylani hazretlerinin türbesine.

Yani büyük dedesinin kabrine.
Abdülkadir Geylani hazretleri “kuddise sirruh” ona görünüp buyurdu ki:

- Ey oğlum! Benim yolum büyük ise de ehli kalmadı. Sen, "Mevlana Halid"e git. O, bu zamanın en büyük alimidir. Onun hizmetine gir!

Emri almıştı mübarek dedesinden.
Süratle Mevlana Halid hazretlerinin yanına döndü hemen.

Bu, öyle gelişti ki, çok iyi geldi sonu.
Mevlana Halid-i Bağdadi hazretleri, çok iyi ve çok çabuk yetiştirdi onu.

“Seksen gün” kâfi gelmişti buna.
Mutlak icazetini verip, halkı irşad etmesi için gönderdi onu "Berdesur"a.

Atına bindirmek için geldi yanına.
Ve yaklaşıp tuttu üzengisini.

Seyyid Taha;
- Estağfirullah! diyerek geri çekti kendisini.
Binmedi ata.

Hocası ısrar etti:
- Haydi bin. Bir zamanlar size dağdan taş toplatıp dergaha taşıttım. Zor işlerle yordum sizi. Şimdiyse severek tutuyorum üzenginizi.

“Emir, edebten üstündür” sözü gereğince;
- Peki efendim, dedi hemen.

Üzengiye basıp bindi ata.
Mevlana Halid-i Bağdadi hazretleri, bu defa tuttu atının dizginini.
Bir müddet yürüyüp teşyi etti kendisini.

Sonra dizginleri ona verip;
- Dizginlerin artık senin elinde. Allah yardımcın olsun. Ona güven, Ona sığın. Büyüklerin ruhları sığınağın olsun! buyurdu.