Seyyid Ahmet Mekki Efendi “rahmetullahi aleyh“ büyük İslam alimi.
Eski Kadıköy müftüsü.

Yıl 1967
Bendeniz (Abdüllatif Uyan) bu büyük zatın yanında, katip olarak çalışıyorum.
Yaşım yirmi bir.

Üniversite talebesiyim.
Bir gün, evlilikle ilgili nasihat etti bana:

- Abdüllatif! İlerde evlendiğin zaman hanımına karşı öyle ol ki, senin, onu çok sevdiğini bilsin. Hatta; "Beyim beni anasından, babasından, hatta hocasından bile çok seviyor" diye bilsin. Öyle inansın.

Ve ekledi:
- Bunu yapabilirsen rahat edersin.

Çok hoşuma gitmişti.
“İnşallah öyle olurum!” diye geçirdim içimden.

Ve tuttum bu nasihatını.
Rahat ettim.

Büyüklerin sözü, “ilaç” gibidir.
Kullanan faydasını görür.

Peki niçin naklettim bu hatırayı?

Maksadım, bu yazıyı okuyan genç kardeşlerim belki ibret alır, diyedir.
Çünkü nasihat, bir kimseye söylense de, aslında herkes içindir.
“Kılıç, kullanan içindir” buyuruyor büyükler.


Aklı olan erkek…

Bir gün de müftülükte oturuyorduk.
- Abdüllatif! Sana mühim bir nasihatta bulunayım mı? diye sordu.
- Buyurun efendim, dedim.

- Akıllı bir Müslüman, hanımını üzmez. Onu hoş tutar. Peki üzerse ne olur? Hanım ilk zamanlar tahammül etse de, daha fazla dayanamaz. Hanımların bünyesi zayıftır çünkü. Birkaç sene sonra sinir hastası olur çıkar. Eski sıhhatini kaybeder ve eskisi gibi beyine hizmet edemez.

Ve sordu bana:
- Zararı kime olur peki?
- Kendine olur efendim, dedim.

- Evet, kendine olur tabii ki. Çünkü hanımının hizmetlerinden mahrum kaldığı gibi, ömrü, hep onun hastalıklarını dinlemekle, ona doktor ve ilaç aramakla geçer.

Ne kadar doğru ya Rabbi.
İşte reçete!
İşte ilaç!