Evliyayı kiramdan Seyyid Abdülhakim-i Arvasi “kuddise sirruh” hazretleri, bir gün şunu anlattı sevdiklerine:

Eshab-ı kiramdan bir tanesinin çok üzüldüğünü gören Sevgili Peygamberimiz “aleyhisselam”, ona sordu:
- Sen niye bu kadar üzülüyorsun?

- Yâ Resulallah, bizim halimiz ne olacak? buyurduğunuz şeyleri tam yapamıyoruz. Ona üzülüyorum.

Efendimiz “aleyhisselam” ona müjde verdiler:
- El mer-ü mea men ehabbe.

Yani; “Üzülme, burada kimi seviyorsan, ahirette de onunla beraber olacaksın” buyurdular.

Ve altını çizdi mübarek zat:
- Demek ki, kim olduğumuz değil, kimi sevdiğimiz önemlidir.

Allah unutulur mu?

Bir gün de sevdiklerine;
- İnsan, bir Allah dostu ile, bir Evliya zat ile aynı evde yaşasa, o zatı hiç unutabilir mi? Çünkü gece gündüz beraber. Nereye baksa, Onu görüyor. Çünkü Onun evi. Orada oturuyor, orada konuşuyor, orada namaz kılıyor. Onu hiç unutamaz, öyle değil mi?

Dinleyenler;
- Evet efendim, dediler.

- İşte bütün bu kâinat da Rabbimizindir. Onun mülküdür. Her an Allahü teâlânın nimetlerini yiyoruz. Her an Onun kudretiyle hayattayız. Her an bizi görüyor, işitiyor. Her an Onunlayız.

Ve sordu:
- Böyle iken insan, nasıl olur da Allah’ı unutabilir? Çünkü Onun mülkündeyiz ve Onun ihsan ettiği hava ile, su ile, her türlü nimet ile yaşıyabiliyoruz. Böyle iken insan nasıl Ondan gafil olabilir? Onu nasıl unutabilir? Hiç anlayamıyorum.