Muinüddin-i Çeşti hazretlerinin zamanında, Bağdat’ta yedi kişi vardı ki, Ateşe tapıyorlardı.

Sıkı riyazetler çekiyor, uzun süre aç kalıyor, böylece nefslerine eziyet ediyorlardı.

Böyle günlerce açlık, susuzluk çekerek sonunda istidraca kavuştu bunlar.
Yani harikulade işler yapabiliyorlardı.

Fakat cahil halk bunların yaptığı işlere keramet diyor, evliya zannediyorlardı bunları da.

Nihayet Muinüddin Çeşti hazretlerini işitip, görüşmek istediler kendisiyle.
Ve Bağdat’tan kalkıp Hindistan’a geldiler.
Evini öğrenip huzuruna girdiler birlikte.

Fakat onu görür görmez büyük bir dehşete kapıldılar birden.
Sonra bir titreme aldı bedenlerini.

O büyük zat, onlara heybetle bakıp;
- Siz Allah'tan hiç utanmaz mısınız ki, Hak teâlâ dururken, ateşe tapıyorsunuz? buyurdu.

Şaşırdılar.
Zira gizliyorlardı ateşperest olduklarını.
- Ee şeyy, biz ateşe, ahirette bizi yakmasın diye tapıyoruz, dediler.

Büyük Veli;
- Ey ahmaklar! Ateşe tapanlar, ahirette yanmaktan kurtulamazlar. Allah’a inanmayanlar muhakkak yanacaktır. Siz de yanacaksınız! buyurdu.

Ve ilave etti:
- Bakın ben Allah'a inanıyorum. Bu yüzden ateş beni dünyada da yakmaz, ahirette de.

- Nasıl olur? dediler. Ateş elbette yakar. Yakmaz diyorsanız, isbat etmelisiniz bunu.

Közleri avuçladı

Muinüddin-i Çeşti hazretleri, içi kor ateşle dolu mangalı getirip, Allah'a sığınarak o kızgın közleri avuçladı.

Adamların dehşetten açık kaldı gözleri.
Onlar, hayret ve dehşetle bakarken, kor ateş sönüverdi Onun avcunda.
Bunu gözleriyle gördüler.

O anda kalbleri değişti.
İslam’ın sevgisi doldu gönüllerine.

O esnada gaibten;
- Ateş, halis mümine zarar veremez! diye bir ses işittiler.

Artık bahaneleri kalmamıştı.
Kelime-i şehadeti söylediler oracıkta.

Ve yedisi de talebesi oldu bu büyük Veli’nin.
Hem kısa zaman içinde Evliya oldu hepsi.