Şakik-i Belhi “rahmetullahi aleyh”, Mekke’ye gitmişti bir zaman.

Biri Onu tanıyıp sokuldu yanına.
- Efendim, bana nasihat eder misiniz?

Sordu o kimseye:
- Geçimin nasıldır? Bir şey bulamayınca, ne yaparsın?

Adam cevabında;
- Bir şey bulunca şükrediyor, bulamayınca sabrediyorum, dedi.

Buyurdu ki:
- Belh'in köpekleri de öyle yaparlar. Bir şey bulunca yer, bulamayınca sabrederler.

Adam şaşkın halde sordu:
- Peki efendim siz ne yaparsınız?
- Biz, elimize bir şey geçerse, onu bir din kardeşimize veririz. Geçmezse, hiç üzülmez, Rabbimize şükrederiz.

Bu cevap, çok hoşuna gitti adamcağızın.

Hemen boynuna sarılarak;
- Efendim, vallahi siz çok mübarek bir zatsınız, dedi. Hak teâlâ feyzinizi arttırsın.

Belaya sızlanmayın!

Bir gün de nasihat istediler bu zattan.

Onlara;
- Belaya sızlanmayın, buyurdu. Yoksa Hak teâlâya isyankâr olursunuz. Hem sızlanmakla bela geri çevrilmez. Üstelik böyle yapan, sabır sevabından da mahrum kalır.

Ve ekledi:
- Belaya sabretmenin mükafatını bilen, ondan kurtulmayı istemez.

Fırsat eldeyken

Bir gün de sohbetinde;
- Allahü teâlâdan korkmanın alameti, her türlü günahı terk etmektir, buyurdu. Rahmetinden ümitli olmanın nişanı da, fırsat eldeyken çok ibadet yapmaktır.

Ve izah etti:
- Bir kimse, Allah affeder diyerek çekinmeden günah işler, veyahut sonra tövbe ederim deyip tövbeyi geciktirirse, bunlar büyük bir gaflet içindedirler. Zira umumiyetle ani gelir eceller.