Muhammed Sıbgatullah hazretleri, Muhammed Masum Faruki hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” oğludur.

İmam-ı Rabbani “kuddise sirruh” hazretlerinin de sevgili torunu.

Bu çocuk doğduğunda, babası, dedesiyle birlikte Ecmir’de bulunuyorlardı.
Serhend’e dönerken yolda duydular bu müjdeli haberi.
Ve çok sevindiler.

İmam-ı Rabbani hazretleri “rahmetullahi aleyh”, Serhend’e gelir gelmez önce bu çocuğu sordu. Yüzünü görür görmez;
- Elhamdülillah. Esselamü aleyküm yâ molla Sıbgatullah! buyurdu.

İsmini koymuş oldu böylece.
Sıbgatullah.

Mübarek dede, sevgili torununa eğilip, müjdeler fısıldadı kulağına.
Henüz süt emmeyi öğrenmeden, dedesinin mübarek sesine alışmıştı.

Muhammed Sıbgatullah, henüz beş aylık olmuştu ki, ağır bir hastalığa yakalandı birden.

Tabipler, çare bulmaktan aciz kaldı.
Hatta; bugün yarın vefat eder dediler.

Hastalığın şiddeti, giderek arttı.
Nabzı, hissedilmez olmuştu artık.

Anasıyla babası, hayatından ümitlerini kesmiş, hatta cenazesi için hazırlığa girmişlerdi ki, İmam-ı Rabbani hazretleri “rahmetullahi aleyh” teşrif etti o eve.

Haydi aç gözlerini!

Büyük Veli eliyle torununun yüzüne dokunup;
- Ey oğlum, yetişir bu kadar naz. Yeter bunca üzüntü. Haydi aç gözünü, bana bak. Gözünü aç ki, annen baban birazcık sevinsin ve şöyle huzur içinde biraz yemek yesinler, buyurdu.

Ölüm derecesinde iken açtı gözlerini.
Ve baktı dedesine.
Hareketlenip, tam şifaya kavuştu.

Annesi babası sevinçten ne yapacaklarını bilemediler.

Dedesi, onlara bakıp;
- Siz bundan ümidinizi kesmiştiniz. Ama ben bu çocuğu, saçları, sakalları ağarmış, ilim ve tasavvufta yetişip kemal bulmuş ve binlerce talebesi, huzurunda edeble oturmuş, nurundan istifade ediyor, diye görüyorum, buyurdu.

Onun bu sözleri, seneler sonra hakikat oldu.
Evet, insanlar ileride olacakları bilmese de, Hak teâlâ, o büyüklere bildiriyor birçok şeyleri.