Said bin Cübeyr “kuddise sirruh” hazretleri, ilmiyle amil olan büyük Velilerdendi.

Günahlarını düşünüp çok ağlamasından, gözlerinin görmesi azalmıştı.

Gece, Kur’an-ı kerim okurken bir azab ayetine rastlasa, onu tekrar tekrar okur, hıçkıra hıçkıra ağlardı.

Bazen sabaha kadar sürerdi bu ağlaması.

Bir gece de; (Ey mücrimler! Bugün sevdiklerimden ayrılınız!) âyet-i kerimesini okumuş, sabaha kadar ağlamıştı.

Bu zat, kimsenin yüzüne karşı nasihat etmez, ortaya söylerdi.

Bir gün Ona;
- Zikir nedir efendim? dediler.

Cevaben;
- Zikir, İslamiyet’e uymaktır, buyurdu.

Ve açıkladı:
- Yani İslamiyet’e tam uyan bir kimsenin her hareketi zikirdir. Eğer böyle değilse, eline tesbih alıp, binlerce Allah Allah Allah… dese de zikretmiş sayılmaz.

En mühim vazifemiz

Bir gün de mahallenin gençleriyle sohbet ediyordu ki, bir ara;
- Bu gün Müslümanların en mühim vazifesi nedir biliyor musunuz? diye sordu.

- Bilmiyoruz efendim, dediler.
- En mühim iş, unutulmuş bir sünneti meydana çıkarmak ve İslamiyet’i yaymaktır, buyurdu. Allahü teâlânın ve Resulullahın “aleyhisselam” rızası bu iştedir.

Sordular:
- Yani İslamiyet’i öğrenmek ve başkalarına öğretmek mi hocam?
- Evet. Hadis-i şerifte mealen; “Unutulmuş bir sünnetimi meydana çıkarana yüz şehit sevabı vardır” buyuruldu.

Sordular yine:
- Burada Sünnet’ten kasıt nedir hocam?
- Allahü teâlânın emir ve yasaklarıdır. Bunları önce kendimiz öğreneceğiz. Sonra da aile efradımıza öğreteceğiz.

- Ya öğretmezsek efendim?
- Öğretmezsek, çok pişman oluruz ahirette.