Seyyid Abdülkadir-i Geylani hazretleri “rahmetullahi aleyh” zamanında Bağdat’ta bir taun hastalığı yayılmıştı.

Her gün, yüzlerce insan ölüyordu.

Bağdat'ın ahalisi, Gavs-ül azama gelip;
- Efendim, bize bir yol gösterin, mahvolduk, dediler.

Cevabında;
- Bu illetin şifası, medresemizin önündeki otlarda vardır, buyurdu.

Gerçekten şifa oldu o otlar.
Ancak otlar bitmişti.

Tekrar geldiler bu büyük Veli’ye.
- Efendim, otlar iyi geldi ama maalesef ahalinin hepsine kâfi gelmedi. Şimdi ne yapalım?
- Avlumuzda bir çeşme akıyor ya.

- Evet efendim.
- O sudan içenler de, şifaya kavuşurlar.

O sudan kim içtiyse kurtuldu taundan.
Herkes şifaya kavuşmuştu.

İhlasla ibadet edersek

Bir gün de sohbetinde;
- Bir insan ihlasla ibadet ederse, cenâb-ı Hak onun dünyada işlerini kolaylaştırır, kabirde ona acır, ahirette affeder, buyurdu.

Sordular:
- Ya ihlası kaybedersek efendim?

Buyurdu ki:
- O zaman çok sıkıntı çekeriz ahirette.

Kendi hatanızı görün

Bir gün de;
- Başkalarının hata ve kusurlarını araştırmayalım. Kendi kusurlarımıza bakalım, buyurdu.

Sonra cemaate dönüp;
- Niçin? diye sorun bakalım, buyurdu.

- Niçin efendim? dediler.

Buyurdu ki:
- Çünkü başkasının günahından biz mesul değiliz ki. Bize, bizim günahlarımız sorulacak.