Kahraman mücahidler, Suriye’ye varmıştı.
Şam valisi Şürahbil, bunu haber almıştı.

Bildi ki, geliyorlar kendisiyle savaşa.
Kapıldı birden bire, bir korku ve telaşa.

Hemen Herakliyus’a yazdı bu vaziyeti.
Gönderdi o da hemen, bir takviye kuvveti.

Yüzbin’e ulaşmıştı ordusu böylelikle.
Lakin Eshab-ı kiram, üç-dört bin yoktu bile.

Şam’a girdiklerinde velhasıl Müslümanlar,
Bu düşman ordusunun haberini aldılar.

Hemen Zeyd bin Harise, Sahabeyi bir yere,
Toplayıp, bu hususta eyledi istişare.

Bu durum karşısında, bir kısım sahabiler,
(Bunu, Resulullaha bildirelim) dediler.

(Kâfirler yüzbin kişi, biz ise üçbin eriz.
Savaşa girelim mi diye sual ederiz.

Ya geriye çağırır, döneriz Medine’ye.
Yahut yardım gönderir, yürürüz ileriye.)

Sonra da söz isteyip, Abdullah bin Revaha,
Dedi: (Niçin yazalım bunu Resulullaha?

Unuttuk mu buraya niçin geldiğimizi?
Resulullah cenk için göndermedi mi bizi?

Sonra hiç mühim değil, bizim için çok asker.
Kâfirler, Bedir’de de, bizden fazla idiler.

Vallahi vardı o gün, yalnız iki atımız.
Yine de zafer verdi bizlere Allah’ımız.

İnşallah bu cenkte de, biz oluruz muzaffer.
Zira böyle vaad etti, Allah ile Peygamber.

Hak teâlâ, vaadinden asla dönmez geriye.
Öyle ise durmayın, yürüyün ileriye.

Arkadaşlar, ne için tereddüt edersiniz?
Şehid olmak değil mi, zaten bizim gayemiz?

Bizi cenge gönderdi, o Sevgili Peygamber.
Haydi ilerleyiniz, ya şehadet, ya zafer!)

Abdullah’ın sözleri coşturdu müminleri.
Kurulmuş yaylar gibi fırladılar ileri.

Mute havalisine eriştiler nihayet.
Dağ taş düşman doluydu, kalabalıktı gayet.

Üçbin kişi idiler, o gün Eshab-ı kiram.
Düşman ordusu ise, yüzbin kişi idi tam.

Yani bir mücahide, otuz rum düşüyordu.
Lakin Eshab-ı kiram, bunu düşünmüyordu.

Bir heyet teşkil edip mücahidler o ara,
Muharebeden önce, gönderdiler Rumlara.

O Serverin emrine imtisalen o heyet,
Gidip, o kâfirleri İslam’a etti davet.

Ve lakin bu daveti reddedince kâfirler,
(Öyleyse cizye verin!) diye teklif ettiler.

Rumların kumandanı, bunu da reddedince,
Cenge karar verdiler Müslümanlar hemence.

Önde Zeyd bin Harise, sancağı yükselterek,
Girdi cenk meydanına, (Allah Allah!) diyerek.

Peşinden mücahidler saldırdılar topyekün.
Tekbir sedalarıyla, inledi yer gök o gün.