Bağdat’ta yetişen Velilerden Ebu Bekir bin Sadan "rahmetullahi aleyh" hazretleri, bir gün;
- Allahü teâlânın bir kulu sevmediğinin alameti nedir, biliyor musunuz? diye sordu cemaatine.

- Bilmiyoruz efendim, dediler:

Buyurdu ki:
- Onun, ne dine, ne de dünyaya hiç faydası olmayan boş şeylerle uğraşmasıdır.

Bir gün de bazı sevdiklerine;
- Siz, ahiret sıkıntılarından kurtulmak ister misiniz? diye sordu.

Cevaben;
- İsteriz efendim, dediler.

Buyurdu ki:
- Öyleyse Allah’ın kullarını dünya sıkıntılarından kurtarın ki, Allahü teâlâ da sizi ahiret sıkıntılarından kurtarsın.


En büyük nimet

Bir gün de bazı gençler gelip;
- Efendim, en büyük nimet nedir? diye sordular.

- “Doğru iman”dır, buyurdu.

Sordular yine:
- Nimetin artması için ne yapmamız gerekir efendim?
- Şükretmemiz.

- İman da artar mı ki hocam?
- İman artmaz. Ama sağlamlaşır, kuvvetlenir. Yani imanın nuru artar, parlaklığı çoğalır.

- Peki efendim, “iman nimeti”ne nasıl şükredilir?
- Şükretmek, günah işlememekle olur.


İyilerle birlikte olmak

Bir gün de;
- Dünyanın zararından kurtulmanın çaresi var mıdır efendim? Diye sordular b zata.

Cevaben;
- Elbette, bir tek çaresi vardır, buyurdu. O da, kalbinde dünya sevgisi olmayanlarla beraber olmaktır.

Sordular:
- Onlar kimlerdir efendim?
- İslam alimleridir, Evliyalardır, Allah adamlarıdır.

- Böyle zatlar yoksa efendim?
- O zaman o zatların eserlerini okumalıdır. O büyüklerin kitaplarını okuyanın da kalbi nurlanır, temizlenir, parlar.