Abdullah-ı Dehlevi, büyük âlim, evliya.
Onun hizmetleriyle din ilmi oldu ihya.

Bu zat, bir sohbetinde şöyle buyurmaktadır:
(Şereflerin büyüğü, iman ehli olmaktır.)

Başka bir sohbetinde, buyurdu ki oğluna:
(Bakma kötü göz ile, hiçbir Allah kuluna.

Bir kâfiri görürsen, şöyle düşün ey oğul:
Olur ki, bu dünyadan, imanla gider bu kul.

Oysa benim, imanla gidip gitmeyeceğim,
Kesin belli değildir, neye güveneceğim?

Belki o, ileride iman eder, kim bilir.
O takdirde o benden, daha faziletlidir.

Müminler arasında, varsa sevgi, muhabbet,
İşte odur, Allah’ın en sevdiği ibadet.

Ve hatta bu muhabbet, şartıdır imanın da.
Yani bu sevgi yoksa, yok olur o iman da.

Bir mümin, bir mümine, sırf Müslümanlığından,
Ötürü buğz ederse, o, olamaz Müslüman.)

Bir gün de buyurdu ki: (Çok sakının küfürden.
Zira küfrün cezası, yanmaktır ebediyen.

Müminin, çok günahı olsa da, o gün yine,
Sonsuz azapta kalmaz, imanı hürmetine.

Ebedi saadete kavuşabilmek için,
İman ile ölmesi lazım gelir kişinin.

Birinin, çok nadide inci, mücevherleri,
Olursa, koyacak yer bulamaz o şeyleri.

Hırsız çalmasın diye, arar türlü çareler.
Hatta kaçar uykusu bu yüzden çok geceler.

İşte imanımız da, böyle çok kıymetlidir.
Onu korumak için, tir tir titremelidir.

Öyle kötü devirde yaşıyoruz ki şu an,
İmanını, bir anda kaybedebilir insan.

Kişi, bir kelimeyle, nasıl ki mümin olur,
Bir kelime ile de, o imanı kaybolur.

Dinin kıymet verdiği bir şeyi, tahkir etmek,
Tahkir ettiğine de, aksine kıymet vermek,

Küfr-i hükmi olur ki, gayet tehlikelidir.
Yani hükmen, o kişi, imanını yitirir.

İslam bilgilerine ve din âlimlerine,
Hakaret etmek dahi, küfürdür elbet yine.

Biri, kâfir olmaya mâzallah etse niyet,
Niyet ettiği anda, kâfir olur o elbet.

Küfre sebep olacak bir kelimeyi, insan,
Bile bile söylerse, imanı gider o an.

Bilmeyerek söylerse, yine tehlikelidir.
Çoğu âlime göre, bu da küfre sebeptir.

Küfre sebep olacak bir işi de, kim eğer,
Bile bile yaparsa, mâzallah küfre girer.

Bilmeyerek yapınca, çoğu âlime göre,
Çok tehlikeli olup, o dahi girer küfre.)