Abdullah-ı Ensari, büyük hadis âlimi.
İlim tahsil etmekle meşgul oldu daimi.

Nesebi, Eba Eyüb Ensari’ye ulaşır.
Bunun için, (Ensari) ismiyle oldu meşhur.

Binaltı senesinde, Herat’ta doğan bu zat,
Seksenbeş yaşlarında, orada etti vefat.

Dört yaşında başladı o ilim tahsiline.
Ve din ilimlerinin, vakıf oldu hepsine.

Üçyüzbin’den ziyade hadis ezberlemişti.
Bütün vakitlerini, ilimle geçirmişti.

Zaman bulamıyordu yemek yemeye bile.
Annesi, lokma lokma yedirirdi eliyle.

Hadis toplamak için, dolaştı diyar diyar.
Nice sıkıntılara, katlandı leyl-ü nehar.

Bir gün, ders notlarıyla, gidiyorken bir yere,
Şiddetli bir yağmura tutuldu birden bire.

Islanmaması için aldığı ders notları,
Rüku vaziyetinde gitti uzun yolları.

Kendisi anlatır ki: (Kışın, cübbem yok idi.
Hele bizim diyarda, hava çok soğuk idi.

Evimde, tek bir hasır var idi, bir de kerpiç.
Bir de keçem vardı ki, kâfi gelmiyordu hiç.

Başıma doğru çeksem, ayağım açılırdı.
Ayaklarıma çeksem, başım açık kalırdı.)

Buyurdu: (Bir mürşidin sohbetine kavuşmak,
Nimetlerin içinde, en büyük budur ancak.

Onların bir şefkatli teveccüh ve nazarı,
Siler atar kalbdeki karartı ve pasları.

Böyle kâmil bir mürşid ele geçerse eğer,
Bu nimetin kadrini, çok bilmek icab eder.

Her zaman bulunsa da Kâbe, Mina, Arafat,
Ele geçmez her vakit böyle bir mübarek zat.

Bu yolda ilerleten en kuvvetli vasıta,
Sevgi ve itaattir böyle kâmil bir zata.

Kalbi incitilirse eğer ki o mürşidin,
Bundan büyük felaket olmaz o kimse için.)

Yine o buyuruyor: (Olur ki öyle zaman,
Kulu, ibadet ile meşgul eder Yaradan.

Lakin ucb ve kibre iter şeytan o zatı.
Felakete sürükler onu o ibadatı.

Yine öyle olur ki, Hak teâlâ, kuluna,
Günah işletir, ancak, pişman olur o buna.

Öyle çok üzülür ki, kavrulur, yanar içi.
O günah sebebiyle, çok yükselir o kişi.)

Bir gün de buyurdu ki: (Günahı küçük görmek,
O günahı yapmaktan, zararlıdır daha pek.

Cürmün küçüklüğüne bakma sakın ey insan!
Düşün ki, kime karşı yaptın sen günah, isyan?

Allahü teâlâdan eyle çok hayâ, edep.
Korkulu, boynu bükük hayat sür dünyada hep.)