Abdülvehhab Şarani, keramet ehli bir zat.
Hürmetine, bir nice hastalar buldu sıhhat.

Bu mübarek velinin, vardı ki bir zevcesi,
Hareketsiz kalmıştı, bir gün felç neticesi.

Abdülvehhab Şarani, buyurur ki: Bu hale,
Ben de, elde olmadan üzüldüm fevkalade.

Ve ne yapacağımı bilmeden bekler iken,
Gaibden, kulağıma şu nida geldi birden:

(Ey Abdülvehhab kalk da, şu anda dışarı çık.
Yandaki boş odada, bir delik var ufacık.

Yuva yapıp, ağ kurmuş deliğe bir örümcek.
Ve onun tuzağına, düşmüş küçük bir sinek.

Çok çaba gösteriyor kurtulmak maksadıyle.
Sanki imdat istiyor, lisanı hali ile.

Onu halas edersen örümceğin elinden,
Zevcen dahi çabucak kurtulur bu derdinden.)

Gidip buldum odada, delik ve örümceği.
Ve gördüm ağlarına takılan o sineği.

Fena kaptırmış idi kendisini o ağa.
Çırpınıp duruyordu, tuzaktan kurtulmağa.

Sineği, bir çöp ile kurtarıp o halinden,
Dönüp, sonra zevcemin yanına geldim hemen.

Baktım ki, duruyordu sapa sağlam ayakta.
Halbuki biraz önce, yatıyordu yatakta.

Bir kimse anlatır ki: Şeytan aldatmasıyle,
Yanlış bir itikada saplanmıştım vaktiyle.

Derdim ki: (Hiçbir kimse, bir ihtiyacı için,
Yardımına ihtiyaç duymaz başka kişinin.

Dileğini, Allah’tan istemeli kul esas.
Araya başkasını koyarsa, uygun olmaz.

Şu zatın hürmetine diye dua eylemek,
O inancıma göre, münasip değildi pek.)

Lakin Resulullahı rüyada gördüm bir gün.
Abdülvehhab Şarani, yanındaydı Resulün.

Mübarek ellerini öpmek istedim, fakat,
Resulullah, bana hiç etmiyordu iltifat.

Çaresiz Abdülvehhab Şarani’ye yalvardım.
Dedim: (Lütfen acıyıp, ediniz bana yardım.

Siz vesile olup da, götürün ona beni.
Sizin hürmetinize, öpeyim ellerini.)

O da merhamet edip, gözlerimin yaşına,
Gidip rica eyledi Peygamber-i zişâna.

O vesile olunca, çağırdı Resulullah.
Gittim ve ellerini öptüm elhamdülillah.

Uyanınca, hatamı anlayıp tövbe ettim.
Ve hemen o velinin medresesine gittim.

Mübarek ellerini öperek o büyüğün,
Talebesi olmakla şereflendim aynı gün.