Abdurrahman-ı Sani, ilim ve irfaniyle,
Hizmete adamıştı, kendini tamamiyle.

Gaye, bir kişi olsun, kurtarmaktı ateşten.
Daha mühim iş yoktu, ona göre bu işten.

Derdi ki: (Ey insanlar, verenler olur aziz.
Zira veren kulları, çok seviyor Rabbimiz.

Almak istemeyin ki, bu, hiç makbul şey değil.
Hep almak düşünenler, olurlar hor ve zelil.

İnsanlar arasında münakaşa ve kavga,
Varsa, almak yüzünden, vuku bulur mutlaka.

Ama vermek yüzünden, çekişme olmaz zinhar.
Görülmüş mü, vermekten kavga etsin insanlar?)

Derdi ki: (Peki deyin, kaçının itirazdan.
Zira peki demeyip, kovuldu lain şeytan.

Eshab, Resulullaha, tam itaat ederdi.
Onun her bir emrine, hemen (Peki) derlerdi.

Mübarek huzurunda, edepliydiler gayet.
Sessizce oturur ve etmezlerdi hareket.

Hatta ağaç zannedip, kuşlar o kimseleri,
Gelip, üzerlerine konarlardı ekseri.

Bir kabahat işledi, eshabdan biri bir gün.
Mübarek kulağına gitti bu da Resulün.

Peygamber efendimiz, duyunca bunu hemen,
Buyurdu ki: (Hapsettim öyle ise onu ben!)

Bunu, o sahabiye haber verdiklerinde,
Bir mıh gibi çakılıp, kala kaldı yerinde.

Vaziyeti nasılsa, öyle kaldı bu sefer.
Zira (Onu hapsettim!) buyurmuştu o Server.

Allah'ın Resulünün emrine muhalefet,
Olur diye, bir milim eylemedi hareket.

Hatta bir ayağını, öbürünün yanına,
Bile getirmedi ki, itiraz olur Ona.

Resule bu derece itaat ederlerdi.
Onun için, canımız feda olsun derlerdi.)

Bir gün de buyurdu ki: (Ey cemaat, bu nefis,
Öyle bir canavar ki, aman dikkat ediniz!

Bir ahtapot misali, insanın vücudunu,
Kollarıyla sarmıştır, düşünün böyle onu.

Haram ile beslenir, nefs denen bu canavar.
Serpilir, kuvvetlenir, işlendikçe haramlar.

Yegane, tek gayesi şudur ki işbu nefsin,
Sahibini, ebedi azaba sürüklesin.

Siz düşman aramayın kendi haricinizde.
En büyük düşmanınız, nefistir içinizde.

Ondan kurtulmak için, iki yol vardır ancak.
Birisi, gıdasını kesmektir tam olarak.

Yani işlenmez ise en küçük günah bile,
O, gıdasız kalarak, zayıflar tamamiyle.

Öbürü, kelime-i tevhidi söylemektir.
Yani Allah zikri de, onu çok zaifletir.)