Abdülaziz Dirini, halis Allah adamı.
Sohbeti, giderirdi, kalbden tasa ve gamı.

Bu zat buyuruyor ki: (İmanı olan kişi,
Nasıl işleyebilir günah olan bir işi?

Biri görecek olsa o fiili işlerken,
Hayâ edip, vazgeçer o işi işlemekten.

Halbuki Allah her an, görüyor kendisini.
Hem biliyor kalbinden neler geçirdiğini.

O, Onu görmese de, görüyor onu Allah.
Bunu bilen bir mümin, nasıl işler bir günah?

Ve Allah, kendisine yakınken ondan daha,
O, nasıl bile bile isyan eder Allah’a?)

Bir gün de buyurdu ki: (En büyük nimet, iman.
İmanı olmayanın, farkı yoktur hayvandan.

İmanı muhafaza edebilmek için de,
İslam’a uymalıdır mutlaka her işinde.

Zira tek gaye ile yaratıldı ins ve cin.
O da, yalnız Allah’a ibadet etmek için.

İbadetsiz iman da, fenersiz mum gibidir.
Zamanla zayıflar ve sonunda sönebilir.)

Yine sevdiklerine buyurdu ki bir zaman:
(Beş şeyin kıymetini bilmeli her Müslüman.

Bunlardan birincisi şudur ki: Bir insanın,
Doğru iman sahibi olmasıdır bihakkın.

Çünkü iman olmadan, girilemez Cennete.
İnsanı, bu götürür ebedi saadete.

İkincisi şudur ki, bu iman ve itikat,
Ehl-i sünnet üzere olmalıdır, bu da şart.

Yetmişüç fırka var ki, bunlardan biri haktır.
Diğer yetmiş ikisi, azaba müstehaktır.)

Bir gün de buyurdu ki: (Mümini çekiştirmek,
Allah’ın men ettiği iştir ki, çirkindir pek.

Kaldı ki o büyükler, yazdı ki kitaplarda:
(Bir müminin, ismini görsen eğer duvarda,

O müminin ismine saygı, hürmet yönünden,
Önünü ilikleyip, geç o duvar önünden.)

Neden? Çünkü orada, Allah’a iman etmiş,
Bir müminin ismi var, işte budur asıl iş.

Bir insan ki, doğru bir itikat edinmiştir,
O, hürmet edilmeye, en layık bir kişidir.)