Abdülmecid Şirvani, büyük İslam âlimi.
İlmi ile, İslam’a hizmet etti daimi.

Bu zat, bir sohbetinde buyurdu: (Ey insanlar!
Gaflete gelmeyin ki, ahirette azap var.

Hele kul haklarında olur ki öyle dehşet,
Peygamberlere bile, gelir korku ve haşyet.

Bir gıybet, bir iftira, gönül yıkma, su-i zan,
Yüzünden, Cehenneme atılır nice insan.

Bu günahlar, girer ki kul hakkının içine,
Atılır böyleleri Cehennem ateşine.

Pişman olmamak için mahşer gününde yarın,
Asla girmemelidir hakkına insanların.)

Nasihat istediler bir gün de kendisinden.
Buyurdu: (Kardeşlerim, din edeptir tamamen.

Eğer Rabbine karşı edepliyse bir insan,
Ondan hayâ ederek, yapamaz günah, isyan.

Eğer Resule karşı edepliyse o kişi,
Sünnet-i seniyyeye uygun olur her işi.

Onun beğenmediği bir şey geçse içinden,
Ondan hayâ ederek, vazgeçer o işinden.

Anne babaya karşı gösterirse kim edep,
Onların rızasını kazanmaya bakar hep.

Sert söylemez onlara, yıkmaz gönüllerini.
Yapar günah olmayan bütün emirlerini.

Arkadaşa karşı da, mühimdir hayâ, edep.
Kırıcı davranıştan kaçmalıdır yine hep.

Hatta onun ismini, duvarda görse eğer,
Önünü ilikleyip, önünden öyle geçer.

Kâfirlere karşı da edepli olmalıdır.
Dinin yayılmasında bunun çok payı vardır.

Eshabın ahlakına, hayran olup kâfirler,
Çoğu, İslamiyet’e seve seve girdiler.)

Bir gün de buyurdu ki: (Kim, şu iki nimete,
Kavuşmuşsa, ermiştir o, büyük bir devlete.

Birincisi, İslam’a tam, kesin riayettir.
Öbürü, bir rehbere sevgi ve muhabbettir.

Eğer bir Müslümanda bu ikisi var ise,
O, kavuşur her türlü saadet ve feyize.

Dinsiz veya mezhebsiz kimseler ile olmak,
Veyahut da onların kitabını okumak,

Hatta bütün zararlı neşir vasıtaları,
Kötü arkadaştır ki, saptırır insanları.

Bu bozuk neşriyata, hiç yaklaşmamalıdır.
Aslandan kaçar gibi, onlardan kaçmalıdır.

Çünkü aslan, insanın alır yalnız canını.
Onlar ise, alırlar dinini, imanını.

Hakiki âlimlerin kitabını okuyan,
Kurtulur ahirette Cehennem azabından.)