Seyyid Ahmed Bedevi, gece gündüz ve her an,
Hep Rabbini düşünür, çıkarmazdı yadından.

Onun muhabbeti ve heybetiyle, nihayet,
Kendisinden geçer ve edemezdi hareket.

Gözlerini semaya dikerdi bir mahalde,
Uzun müddet, öylece kalırdı aynı halde.

Ateş koru gibiydi gözlerinin karası.
Onu anlamamıştı kimsenin havsalası.

Mübarek simasında, var idi ki bir heybet,
Bakmak için, kimsede olmazdı hiç cesaret.

Yüzüne bakamazdı talebeleri bile.
Zira hep örter idi yüzünü peçe ile.

Abdülmecid adında, bir talebesi vardı.
Hocasının yüzünü, çok görmek arzulardı.

Bir gün dedi: (Efendim, mübarek yüzünüzü,
Çok görmek istiyorum, açsanız örtünüzü.)

Buyurdu ki: (Evladım, yüzüme bakamazsın.
Ve eğer bakmış olsan, asla dayanamazsın.

Bir can mukabilidir gözlerime bir nazar.
Senin dahi canına mal olur, etme ısrar.)

Dedi: (Olsun efendim, bir kerecik göreyim.
Gam değil, ondan sonra ölürsem de öleyim.

Çünkü artık takatım kalmadı bu hasrete.
Hiç olmazsa görüp de, gideyim ahirete.)

(Peki öyleyse) deyip, kaldırdı örtüsünü.
O aşık, bir kerecik görür görmez yüzünü,

(Allaah!) deyip düştü ve teslim etti ruhunu.
Hakikaten bir bakış, canından etti onu.

Seyyid Ahmed Bedevi, yanına gelenlere,
Teveccüh ediyordu, konuşmadan bir kere.

Gelen kimse, ne kadar olsa da cahil biri,
Geçerdi tek nazarla, bütün dereceleri.

Senelerce riyazet çekilerek erilen,
Makamlara, bir anda kavuşurdu o gelen.

Hiçbir şey konuşmadan, o kimse ile yine,
Mutlak icazetini verirdi kendisine.

Bu büyük evliyada, görüldü çok keramet.
Herbiri anlatılsa, ciltlere sığmaz elbet.

Denizden damla gibi, yazıp bir ikisini,
Hatırlamış olalım Hakk’ın bu velisini.

Bir kimse var idi ki, ona sevgisi olan,
Sırtında süt kabıyla geçiyordu bir yoldan,

Seyyid Ahmed, eliyle edince bir işaret,
Kap düştü, süt döküldü, üzüldü adam gayet.

Lakin kabın içinden, yere, ölü bir yılan,
Düştüğünü görünce, sevindi adam o an.

Zira görmese idi o yılanı öylece,
Zehirleneceklerdi o sütten ailece.