Ahmed Namıki Cami, çok yüksek bir veliydi.
Ve bütün mahlukata, pek çok merhametliydi.

Cömert olup, herkese yapardı hep iyilik.
Her kimin derdi olsa, bu zata gelirdi ilk.

O devirde yaşayan, vardı ki salih bir zat,
Zengin olup, yapardı çok hayır ve hasenat.

Ve lakin daha sonra, bütün malı, elinden,
Çıkarak, gayet fakir bir hale düştü birden.

Bunu ise, kimseye gidip diyemiyordu.
Ve kimseden hiçbir şey talep edemiyordu.

Yaşlıydı, çalışmaya yok idi mecali de.
Bir gün, bu sıkıntıyla otururdu camide.

O anda karşısında, ihtiyar, pir-i fani,
Bir kişi zuhur etti, uzun boylu, nurani.

Ahmed-i Namıki’nin kendisiydi bu gelen.
Kurtarmak istiyordu, onu bu kederinden.

Selam verip, yanına oturdu o kimsenin.
Buyurdu ki: (Herhalde bir üzüntün var senin.)

Dedi: (Evet efendim, sıkıntım var bir hayli.
Ve söyleyemiyorum kimseye de bu hali.)

Buyurdu: (Falan yerde, Ahmed-i Namıki var.
Ona git, bu derdinle o olur alakadar.)

(Peki efendim) deyip, ertesi gün erkenden,
Ahmed-i Namıki’nin yanına gitti hemen.

Dedi ki: (Şöyle şöyle bir derdim var ki benim,
Bir derman bulursunuz, siz buna zannederim.)

Buyurdu ki: (Üzülme, her şeyin kolayı var.
Bir kapı kapanırsa, açılır çok kapılar.

Biz de dua edelim, inşallah cenâb-ı Hak,
Sana, başka yollardan rızık verir muhakkak.)

Onun bu sözleriyle, sürur geldi kalbine.
Gitti ve ertesi gün, bu zata geldi yine.

Sordu Namıki Cami, gelince ona tekrar:
(Senin, günlük nafaka ihtiyacın ne kadar?)

O dahi arz edince, buyurdu: (Kolay iştir.
Senin işin, şu taşa havale edilmiştir.

Sen, her sabah gelerek, yokla onun altını.
Bulacaksın orada, tam o kadar altını.

Ve lakin ihtiyacın ne ise, o kadar al.
Fazlasını alırsan, kesilir bu da derhal.)

(Peki efendim) deyip, teşekkür eyleyerek,
Ayrılıp, hanesine gitti pek sevinerek.

Artık her gün, o taşı, gidip kaldırıyordu.
Günlük ihtiyaç kadar, altını alıyordu.

Bu kişi, ömrü bitip vefat etti nihayet.
Evladı da, oradan aldılar uzun müddet.

Ve lakin ihtiyaçtan, bir gün fazla aldılar.
Ertesi gün gidince, artık bulamadılar.