O devirde vardı ki, çok hayâsız bir kişi,
Bu veliye hakaret etmek idi tek işi.

O tevazu ettikçe, devamlı o bi-edep,
Bu veliyi, herkese kötüler dururdu hep.

Bir gün de, aleyhinde mektup yazıp o yine,
Çok ağır hakaretler eyledi kendisine.

Sonra, bir talebeye verip o mektubunu,
Dedi ki: (Üstadına götür teslim et bunu.)

O dahi götürünce mektubu üstadına,
Buyurdu ki: (Evladım, sen aç da oku bana.)

Okuyunca gördü ki, baştanbaşa, lebalep,
Ağza alınmayacak hakaretle dolu hep.

Lakin hiçbir üzüntü gelmedi kendisine.
(Kağıt getir) buyurdu hemen talebesine

Şöyle cevap yazdı ki: (Ey kıymetli efendim!
Buyurduğunuz gibi, kusurum çoktur benim.

Hakkımda yazdığınız o şeyler, hep doğrudur.
Benliğime işlemiş gerçekten hata, kusur.

Şöyle bakıyorum da, işimin çoğu günah.
Dua buyurunuz da, düzeleyim inşallah.)

O bunu okuyunca, derhal geldi insafa.
Yaptığına utanıp, pişman oldu bu defa.

Anladı tam olarak onun büyüklüğünü.
Bu nedamet ateşi, yaktı onun gönlünü.

Seyyid Ahmed, çok büyük veli idi aşikâr.
Mevcuttu kendisinde, bütün üstün sıfatlar.

Herkese, pek ziyade şefkatli olduğundan,
Hep ona gelirlerdi, hasta ve derdi olan.

O ise, hastalara yazıyordu bir dua.
Onlar onu kullanıp, bulurlardı tam şifa.

Lakin beyaz kağıda, hiç kalem ve mürekkep,
Kullanmadan, parmakla yazardı onları hep.

Yine bir gün, bir hasta geldi huzurlarına.
Dedi ki: (Ey efendim, bir dua yazın bana.)

O yine, düz ve beyaz bir kağıt üzerine,
Parmağıyla yazarak, hastaya verdi yine.

Allah’ın izni ile bulduysa da tam şifa,
Lakin onun kalbine, şüphe geldi bu defa.

Düşündü ki: (Kağıtta, hiç yoktu yazı, âyet.
Buna rağmen, bu nasıl tesir etti, çok hayret.)

Yine aynı kağıdı alaraktan eline,
Tecrübe etmek için, bu zata geldi yine.

Dedi ki: (Ey efendim, vücudum çok rahatsız.
Lütfedip, şu kağıda bana dua yazınız.)

Seyyid Ahmed Rıfai, o kağıdı görünce,
Buyurdu ki: (Biz buna, yazmışız daha önce.)

(Peki) deyip, hürmetle çıkıp gitti oradan.
Tecrübe ettiğine utandı, oldu pişman.