Seyyid Ahmed Rıfai, yazdığı eserinde,
Şu şekilde nasihat ediyor bir yerinde:

(Şu kula şaşarım ki, ölüme inanıyor.
Buna rağmen gülüp de, neşelenebiliyor.

Şuna da şaşarım ki, inanıyor kadere.
Yine de mahzun olup, boğuluyor kedere.

Ve şuna şaşarım ki, Cehennem vardır diyor.
Yine de fütursuzca her günahı işliyor.

Şaşarım dünya fani diyen şu insana ki,
Sarılmıştır dünyaya, ayrılmayacak sanki.)

Yine başka yerinde buyurdu: (Ey insanlar!
Pek çok hayret ettiğim, iki türlü insan var.

Birincisi şudur ki, hep oruçtur gündüzün.
Gece de, sabaha dek taattadır büsbütün.

Asla Hak teâlâya etmez günah ve isyan.
Yine de görürsün ki, hüzünlüdür o insan.

Uğraşmasına rağmen hep ahiret işiyle,
Yine ağlar görürsün onu hep gözyaşıyle.

İkincisi şudur ki, yapmaz hiç taatini.
Oyun ve eğlenceyle, geçirir her vaktini.

Günahları işler de sıkılmadan, maalesef,
Yine de bu haline, üzülüp etmez esef.

Yaşamasına rağmen İslam’ın haricinde,
Görürsün onu dahi, yine neşe içinde.)

Başka bir yerinde de, buyurdu: (Ey insanlar!
Sakın siz, ilminize güvenmeyin ki zinhar,

Şeytan, sahip olduğu ilminin gururundan,
Kovulup helak oldu, Allah’ın huzurundan.

Bir insan, her bir ilmi bilse de ince ince,
Faydasını göremez, amel eylemeyince.

Bel’am-ı Baura da, çok ilim sahibiydi.
Öyle ilim sahibi, dünyada yok gibiydi.

Lakin kalbi, bir miktar meyledince dünyaya,
Dünya ve ahirette, oldu rezil ve rüsva.)

Yine o buyurdu ki: (Ediniz ilme gayret.
Zira ilim hayattır, ölümdür hem cehalet.

Ve lakin her bir ilim, bir vebaldir kul için.
Kurtulunmaz vebalden, amel eylemeksizin.

İnsan, ameli dahi yapmalı ki ihlasla,
İhlassız amellerden, bir fayda gelmez asla.

Yani bir kul, muhakkak ilim, amel, ihlası,
Temin etmelidir ki, budur işin esası.)

Yine o buyurdu ki: (Salih olan Müslüman,
Allah’ın takdirine boyun eğer her zaman.

Nefsine hakim olup, girmez onun emrine.
Günah, küçük de olsa, işlemez asla yine.

Allah’ın rızasını almaktır tek gayesi.
Hep bunu temin için geçer günü, gecesi.