Hocası Behaeddin Buhari hazretleri,
Onu, kendi yanına oturturdu ekseri.

Çok teveccüh ederdi, sık sık ona dönerek.
Söylerdi kıymetini, bazı kere överek.

Derdi ki: (Her ne zaman, ben Alaaddin’imi,
Gördüğümde, muhakkak hatırlarım Rabbimi.)

Henüz hayatta iken Behaeddin Buhari,
Ona havale etti, cümle talebeleri.

Alaaddin-i Attar buyurdu ki: (Veliler,
Kulları, Hak yoluna çekerek yön verirler.

Evliyanın sohbeti, aklı kuvvetlendirir.
Ve Rabbin rızasını almaya vesiledir.)

Vefatlarına yakın, cümle talebesini,
Huzuruna çağırıp, yaptı vasiyetini.

Dedi: (Birbirinize, eyleyin çok muhabbet.
Ve haramdan kaçmaya, gösterin büyük gayret.

Sohbet, mühim sünnettir, devam edin siz buna.
Zira kul, sohbet ile kavuşur muradına.

Eğer bulamazsanız, sohbet ehli birini,
Okuyun o takdirde, onun eserlerini.

Zira kitap okumak, yarısıdır sohbetin.
Sohbet yoksa, kitabı sakın ihmal etmeyin.

Bu yolda, hiç yılmadan çalışın ki, gün gelir,
Senelerin kazancı, bir lahzada verilir.)

Sonra, bel ağrısıyla, tutuldu hastalığa.
Bir perşembe gününde, artık düştü yatağa.

Buyurdu: (Kardeşlerim, sakının her haramdan.
Bir an gafil olmayın, Allahü teâlâdan.

Günahlar, büyük-küçük diye ayrılırsa da,
Küçük günahlar dahi, büyüktür esasında.

Çünkü günah, Allah’ın nehyettiği bir iştir.
İstiğfar edilmezse, karşılığı ateştir.)

Buyurdu: (Müsaadesi olsaydı Rabbimizin,
Yüksek himmetleriyle hocam Behaeddin’in,

Bilcümle insanları, hem de tek bir nazarda,
Vilayet makamına çıkartırdım bir anda.

Fakat Hak teâlânın, bu değildir âdeti.
İnsanlar anlayamaz, nedir bunun hikmeti?)

Hastalığı, gün be gün daha şiddetlenince,
Yine talebesiyle, sohbet etti bir nice.

Buyurdu: (Bu dünyadan ayrıldı hep veliler.
Bazısı da, yakında gitmek üzeredirler.)

Yanlarında birisi, göstererek bahçeyi,
Dedi ki: (Şu çiçekler, ne çekici, ne iyi.)

Buyurdu ki: (Toprak da, iyi ve güzeldir pek.
Bu dünyaya meylimiz, olmadı bugüne dek.

Tek üzüntüm şudur ki, ziyarete gelenler,
Beni bulamayınca, kalbi kırık dönerler.)