Ebu Said-i Harraz, büyük İslam âlimi.
İlmi ile, İslam’a hizmet etti daimi.

Kendisinden nasihat isteyen bir kimseye,
Buyurdu: (Çok konuşmak, zarar verir herkese.

Zira her gün kiramen katibin melekleri,
Yazar konuştuğumuz bütün kelimeleri.

Eğer azab ederse birine cenâb-ı Hak,
O kişi, o azaba müstehaktır muhakkak.)

Ahiret derdi ile dertlenmişti velhasıl.
Hep ölüm ötesini düşünürdü o asıl.

Derdi ki: (Ahireti görsem de şu anımda,
Bir ziyadelik olmaz şimdiki imanımda.)

Devamlı ağlamaktan, uyumazdı çok gece.
Ölüm ve ahireti düşünürdü sadece.

Ağlamakla geçince çok gece uyumadan,
Bu uykusuzluğunu sordular bir gün ondan.

Dedi ki: (Cehennemin şiddetli harareti,
Uykumu kaçırmıştır, budur bunun hikmeti.

Bu dehşetli sıcaklık var iken Cehennemde,
Rahat uyuyanlara şaşarım şimdi ben de.)

Bir cenaze görseydi, geçerdi kendisinden.
Ahiret hallerini düşünürdü içinden.

(Güç mü alır, kolay mı melekül mevt ruhumu?
Girdiğimde, mezarım sıkar mı vücudumu?

Sual meleklerine nasıl cevap veririm?
Sağımdan mı verilir, solumdan mı defterim?)

Hep bunları düşünüp, geçerdi kendisinden.
Ağlayıp yaş akardı her iki gözlerinden.

Bir komşusu var idi evinin tam yanında.
O der ki: (Her gün akşam, ben eve vardığımda,

Ağlama seslerini işitirdim komşunun.
Hep merak ederdim ki: Ne derdi var ki onun?

Sabah uyandığımda, bakardım yine ağlar.
Evinden sordurdum ki: (Komşunun ne derdi var?)

Dediler ki: Bizim bey, ölümü düşünür hep.
Akşam der ki: (Sabaha çıkar mıyım ben acep?)

Sabah da olduğunda, bunu düşünür yine.
Der ki: (Ben çıkar mıyım bugün akşam vaktine?)