Sultanın baş veziri, bu gönül sultanına,
Bağlanınca, sultan da yakınlık duydu ona.

Ve lakin fitneciler, gelip dediler ki: (Bak!
Teker teker o zata bağlanıyor cümle halk.

Hatta en güvendiğin ve sadık adamların,
Ayrılıp, hizmetine giriyorlar o zatın.

Bu yüzden, onu daha tutmayın ki bu yerde,
Yoksa, dertsiz başınız, derde girer ilerde.)

O sultan, yine kanıp, çağırdı ulemayı.
Dedi ki: (Ne yapalım, şimdi Ebül Vefa’yı?)

Dediler: (Öyle ise, imtihan eyleyelim.
En güç meseleleri, ona sual edelim.

Cevaplandırır ise, bırakalım peşini.
Yok, cevap veremezse, bitirelim işini.)

Sultan bunu beğenip, dedi ki ulemaya:
(Gidip haber veriniz bunu Ebül Vefa’ya.)

Onlar dahi giderek, ona haber verdiler.
(Falan gün, filan yerde imtihan var) dediler.

Buyurdu: (Öyle ise, filan yeri kazınız.
O yerde, demirden bir minber bulacaksınız.

Çıkarıp, etrafına ateş yakın bir hayli.
Bekleyin, tamamiyle kızarsın kor misali.

O zaman ben gelir ve çıkarım o minbere.
Ordan cevap veririm, sorulan suallere.)

Hakikaten o yerde, o minberi buldular.
Güçlükle çıkararak, bir meydana koydular.

Sonra, odun yığdılar etrafına bir nice.
Ateşleyip yaktılar, onu üç gün, üç gece.

Ateşin tesiriyle, kızdı ki öyle fazla,
Ona, yaklaşmak bile, mümkün değildi asla.

Cümle halk, o meydanı doldurmuştu lebalep.
Herkes merak içinde, onu bekliyordu hep.

Sultan gelip oturdu, hususi mahalline.
Kırk âlim de geçtiler, hepsi kendi yerine.

İş, onun gelmesine kalmıştı ki bu defa.
O anda teşrif etti meydana Ebül Vefa.

Ve çıktı o minbere, Besmele söyleyerek.
Halk dehşete kapıldı, bu hali seyrederek.

Vakar ve heybet ile, bakındı etrafına.
Buyurdu: (Ey âlimler, buyurun, sorun bana!)

Kırk âlimin hepsi de, şaşkınlık ve hayretten,
Soracakları şeyi, unutmuşlardı hepten.

Bu sefer, her birinin suallerini, tek tek,
Söyleyip, cevabını verdi izah ederek.

Bu kerameti gören âlimler ve cümle halk,
Gelip tövbe ettiler, yanında toplanarak.

Sultan da bunu görüp, yumuşadı pek fazla.
O da, Ebül Vefa’ya tâbi oldu ihlasla.