Ne zaman ki dünyaya geldi hazret-i Ali,
İlgilendi o Server, kendi oğlu misali.

(Ali) koydu adını, Allah’ın emri ile.
Yıkadı hem de onu, bizzat kendi eliyle.

O, öyle bir nimete kavuştu ki o saat,
Buna kavuşamadı, sahabeden başka zat.

Zira Resul-i ekrem, sallardı beşiğini.
Onunla meşgul olur, yapardı her işini.

Ne zaman Resulullah, gelseydi evlerine,
O, derin uykularda olsa da, hemen yine,

Uyanıp, atılırdı ona beşik içinden.
Ellerini uzatır, coşardı sevincinden.

O Server, onu alıp mübarek kucağına,
Muhabbetle sarılır ve basardı bağrına.

Validesi Fatıma, görünce böyle onu,
Sordu, niçin onunla çok meşgul olduğunu.

Dedi ki: (Ya Muhammed, siz zahmet eylemeyin.
Zira bize aittir her hizmeti Ali’nin.)

Buyurdu ki: (Siz bunu, bana vermiştiniz ya.
Bu, benim çocuğumdur, siz girmeyin araya.)

Nihayet beş yaşına olmuştu ki mülaki,
Mekke’de, o zamanlar bir kıtlık oldu vaki.

Halk, gıda yokluğundan, olmuştu çok muzdarip.
Çok nüfusa sahipti bahusus Ebu Talip.

Resulullah görünce, onun bu durumunu,
Amcası Abbas’a da, söyledi gidip bunu.

Buyurdu ki: (Ey amcam, sen zenginsin ve lakin,
Yoktur fazla geliri amcam Ebu Talib’in.

Hem de çoluk çocuğu, bir hayli kalabalık.
Bu yüzden, mutazarrır etti onu bu kıtlık.

Geçici bir müddetle, bir kısım evladına,
Biz bakacak olursak, çok fayda olur ona.)

Sevindi Ebu Talip, işitince bu hali.
Dedi: (Bana bırakın, büyük oğlum Ukayl’i.)

Abbas Cafer’i aldı ve kefil oldu ona,
Hazret-i Ali’yi de, Resul aldı yanına.

İşte Ali Mürteza, o günden itibaren,
Artık hiç ayrılmadı Sevgili Peygamberden.

Onüçüne girince hazret-i Ali, bir gün,
Gelip namaza durdu, yanında o Resulün.

Babası Ebu Talip, görse de kendisini,
Görmezlikten gelerek, çıkarmadı sesini.

Ve lakin annesinin, kurt düşmüştü içine.
Meraklanıp, söyledi bunu efendisine.

Dedi: (Haberin var mı, namaz kılıyor Ali.
Nasıl karşılıyorsun, acaba sen bu hali?)

Dedi: (Verdik biz onu, Muhammed-ül emine.
Öyleyse karışmamız doğru olmaz dinine.)