Peygamber efendimiz, gelince Medine'ye,
Çok kuvvetli bağlılık husule gelsin diye,

Muhacir müminlerle, onlara yardım eden,
Ensarı, kardeş yaptı birbirlerine hemen.

Lakin hazret-i Ali, kalınca en sonraya,
Unutuldum zannedip, geldi Resulullaha.

Üzüntülü bir halde, arz eyledi halini.
Dedi: (Ya Resulallah, unuttunuz mu beni?)

Buyurdu ki: (Ya Ali, unutmadım elbette.
Sen, benim kardeşimsin dünya ve ahirette.)

Ve yine Medine'ye geldiğinde o Server,
Önce, hemen bir mescit yapmak arzu ettiler.

Böyle karar verince Allah’ın Sevgilisi,
Temel atıp, ilk taşı, koyuverdi kendisi.

Sonra buyurdular ki: (Sen dahi ya Eba Bekr!
Taşını, benimkinin tam yanına koyuver.)

Hazret-i Ömer'e de, şöyle buyurdular ki:
(Onunkinin yanına, koy taşını sen dahi.)

Ve yine buyurdu ki Osman ibni Affan'a:
(Sen dahi koy taşını, onunkinin yanına.)

Hazret-i Ali'ye de, buyurdu ki: (Ya Ali!
Getir, Osman'ınkinin yanına koy sen dahi.)

Bir gün de, Sahabeden müteşekkil bir ordu,
Medine'den çıkarak, Bedir’e vasıl oldu.

Kâfirlerden üç kişi, önce öne çıktılar.
Üçü de, en azılı İslam düşmanıydılar.

Bunlar Utbe ve Şeybe iki birader idi,
Üçüncüsü, Utbe'nin oğlu olan Velid’di.

O zaman Resulullah, üç yiğit sahabiye,
İşaret buyurdular, öne çıksınlar diye.

Hatta isimleriyle çağırdılar tek be tek:
(Kalk ya Ali, ya Hamza, ya Ubeyde!) diyerek.

Resulün bu emriyle, bu üç büyük sahabi,
Çıktılar ileriye hemen aslanlar gibi.

Kılıçları sıyırıp, derhal ilerlediler.
Üç azılı kâfirin karşısına geçtiler.

Kureyşten o üç kişi, sordular: (Siz kimsiniz?
Cenk ederiz sizinle, eğer dengimizseniz.)

Onlar, kendilerini tanıttılar tek be tek,
(Ben Hamza'yım, Ali'yim, Ubeyde'yim!) diyerek.

Dediler: (Şimdi oldu, bizim dengimizsiniz.
Sizinle çarpışmayı, kabul ettik şimdi biz.)

Mücahidler, onları, imana etti davet,
Lakin onlar reddedip, etmediler icabet.

O zaman üçü birden, kılıçları çektiler.
Müşriklerin üstüne, saldırıya geçtiler.

Ve Allah’ın aslanı olan hazret-i Ali,
Öldürdü bir vuruşta, kâfirlerden Velid’i.