Ukbe bin ebi Muayt ve bir de Ebu Leheb,
Bunlar, Resulullaha sıkıntı verirdi hep.

Hatta Resulullahın hanesi, o demlerde,
Bunların evlerinin arasındaydı hem de.

Bunlar, fırsat buldukça, eziyet yaparlardı.
Kapısının önüne, işkembe atarlardı.

Amcası Ebu Leheb, bununla yetinmeyip,
Ona taş atıyordu, komşu eve gizlenip.

Karısı Ümm-i Cemil, kalmazdı ondan geri.
O da, öte beriden toplayıp dikenleri,

Geçeceği yollara dökerdi onları hep.
Ki, Allah’ın Resulü incinsin bundan sebep.

İşte Ebu Leheb’le, karısı Ümm-i Cemil,
Böyle yaptıklarından, oldular hor ve zelil.

Zira Tebbet suresi inince haklarında,
Daha da kudurdular bu düşmanlıklarında.

Karısı, işitince bu vahyin indiğini,
Aramaya başladı Allah’ın Habibini.

Kâbe’de olduğunu, birisinden duyarak,
Yürüdü o tarafa, hiddetten kudurarak.

Sonra yerden eline, alarak koca bir taş,
Resulün arkasından, yürüdü yavaş yavaş.

Hazret-i Ebu Bekir, Resulün huzurunda,
Bulunup, sohbetini dinliyordu o anda.

Bir ara fark etti ki hazret-i Ebu Bekir,
Ümm-i Cemil, elinde, taş ile gelmektedir.

Heyecana kapılıp, dedi: (Ya Resulallah!
Bu size, bir fenalık yapabilir mazallah.

Hemen gizlenseniz de bir köşeye siz şu an,
Kurtulsanız bu melun kadının zararından.)

Ve lakin Resulullah, gizlemedi kendini.
Buyurdu ki: (Korkma sen, göremez hiç o beni.)

Nitekim ona gelip, sordu ki bedbaht kadın:
(Az önce buradaydı, ne oldu arkadaşın?

Duydum ki hicv eylemiş, o, kocamı ve beni.
O şairse, biz dahi şairleriz, ne yani?

Onun Nübüvvetini, biz kabul etmiyoruz.
Getirdiği dini de, asla istemiyoruz.

Yemin ediyorum ki, görseydim onu eğer,
Şu taşı, kafasına vuracaktım bu sefer.)

Ona dönüp dedi ki, hazret-i Ebu Bekir:
(O, şair değil asla, o size Peygamberdir.)

Bir şey yapamamanın ateşiyle yanarak,
Çekilip gitti sonra, oradan ayrılarak.

Hazret-i Ebu Bekir, arz etti ki Resule:
(Nasıl oldu, o kadın görmedi sizi böyle?)

Buyurdu: (O, kör oldu yalnız benim hakkımda.
Artık beni göremez, olsa da yakınımda.)