Hazret-i Ömer der ki: Bir ömür müddetince,
Ne kadar sevap ecir kazandıysam bir nice,

Sıddık’ın, bir saatlik ibadetiyle, hemen,
Değişirim hepsini, hiç tereddüt etmeden.

Çünkü Resul-i ekrem, ahirete göçünce,
Arab kabileleri, mürted oldu hemence.

Varıp Ebu Bekir'e, durumu eyledim arz.
Dedim: (Bu mürtedlere, mühlet tanısak biraz.)

Benim bu teklifimi, o, kabul etmeyerek,
Şöylece cevap verdi, hem de celallenerek:

(Ya Ömer, hamd olsun ki âlemlerin Rabbine,
Bu din, tamamlanmış ve ermiştir kemaline.

Allahü teâlâ da, bunu haber vermiştir,
Size, nimetlerimi tamamladım demiştir.

Şimdi, gayret lazımdır dinin selametine,
Göz yummak doğru olmaz, kuvvet kaybetmesine.

Ben bunu temin için, ederim sa'y-ü gayret.
Vermem o mürtedlere, ne fırsat, ne de mühlet.

Onlarla cihad için, geçirmem bir gün bile.
Kılıçtan başka şeyle konuşmam onlar ile.)

Halbuki o, halim ve yumuşaktı mizacen.
Şefkat ve merhametli bir kişiydi esasen.

Lakin münafıklara, şiddetli idi gayet.
Çekti hemen kılıcı, etmedi hiç merhamet.

O azgın mürtedler ki, karşı geldi Allah’a.
Onlara sert davranıp, etmedi müsamaha.

Hem konuşmaya bile, hiç lüzum görmeksizin,
Sıyırdı kılıcını, vakit geçirmeksizin.

Yine o gün toplayıp, eshabın her birini,
Bir hutbe okuyarak, verdi (cihad) emrini.

Hatta hazret-i Ömer, o kadar şiddetiyle,
Onun şecaatine, hayret etti o bile.

Yine hazret-i Sıddık, vakta ki etti iman,
Resul-i mücteba'ya arz etti hemen o an.

Dedi: (Ya Resulallah, arkadaşlarım da var.
Getireyim, onlar da imana kavuşsunlar.)

Peygamber efendimiz, (İyi olur) deyince,
Onların yanlarına, koşup gitti hemence.

Osman, Talha ve Zübeyr, Sa'd bin ebi Vakkas.
Abdurrahman bin Avf'la, eyledi o gün temas.

Onlar sual etti ki hazret-i Ebu Bekre:
(Sen iman eyledin mi bu gelen Peygambere?)

Dedi ki: (Ben inandım, iman edin siz dahi.
O, Allah tarafından Peygamberdir vallahi.)

Dediler ki: (Madem sen, iman ettin şüphesiz.
Öyle ise biz dahi, ona iman ederiz.)

O beş arkadaşını, götürdü o Resule.
Hepsi iman ettiler, onun vesilesiyle.