Resulullah, göçünce ahiret âlemine,
İnanmadı Sahabe, Resulün öldüğüne.

Ehl-i beyt ve Sahabe, başladı ağlamaya.
O günkü üzüntüyü, güç yetmez anlatmaya.

Aişe-i Sıddıka ve ezvac-ı tahirat,
Ağlayınca, bir anda şaşırdı cümle Eshap.

Ve ne olduklarını, hiç fark edemediler.
Hepsi, beyinlerinden vurulmuşa döndüler.

Kimi konuşamadı, aklı gitti kiminin.
O günkü üzüntüsü, sonsuzdu her birinin.

Ali bin ebi Talip, duyunca bunu hatta,
Hareket edemeyip, ölü oldu adeta.

Hazret-i Osman dahi, konuşamadı o an.
Hazret-i Ömer’in de, aklı gitti başından.

Kılıcını çekerek, dedi: (Dinleyin beni!
Keserim şu kılıçla, Resul öldü diyeni.)

Eshab bu halde iken, şaşkın ve müteessir,
Yetişti Hızır gibi, hazret-i Ebu Bekir.

Sevgili Peygamberin, evine koştu hemen,
Örtüsünü kaldırıp, öptü aln-ı pakinden.

Anlayınca Resulün dünyadan göçtüğünü,
Ağlayıp, nur yüzüne sürdü yüz ve gözünü.

Ve gördü ki, Resulün, o mübarek cemali,
Çok latif ve parlıyor, nur saçan ay misali.

Dedi ki: (Anam babam, yoluna olsun feda.
Sanki hayatın gibi, ne hoştur mematın da.)

Sonra çıktı dışarı Resulün hanesinden.
Ve doğruca, mescid-i Nebi’ye geldi hemen.

Gördü ki, sahabenin hepsi şaşkın ve bitkin.
Kimi konuşamıyor, aklı gitmiş kiminin.

Sahabe-i kiramın, geçip aralarından,
Bir sükunet içinde, minbere çıktı o an.

Bir konuşma yaparak bütün Müslümanlara,
Herkes şaşırmış iken, yol gösterdi onlara.

Dedi: (Ey Müslümanlar, Peygamber efendimiz,
Şu an vefat etmiştir, bunu böyle biliniz!

Eğer tapıyorsanız hazret-i Muhammed’e,
O da, her fani gibi, göç etti ahirete.

Eğer Hak teâlâya tapınıyor iseniz,
O, sonsuz hayattadır, hiç ölmez, bilesiniz!)

Onun bu sözleriyle, eshab geldi kendine.
İnandılar Resulün vefat eylediğine.

Hazret-i Ebu Bekir, sonra da Al-i İmran,
Suresinden bir âyet okuyuverdi o an.

Rabbimiz buyurdu ki mealen bu âyette:
(Muhammed de, Allah’ın Resulüdür elbette.

Çok Resuller gelmiştir ondan önce de elbet.
O dahi, onlar gibi ölecektir akıbet.)