Resulullah, Mekke’nin fethinden bir yıl evvel,
Ömreye geldiyse de, kâfirler oldu engel.

Dediler: (Bırakmayız Kâbe’ye bugün sizi.
Gelecek sene yapın, bu ziyaretinizi.)

O zaman Resulullah, Kureyş kâfirlerinin,
Asıl niyetlerini öğrenebilmek için,

Vazifeli gönderdi, Osman-ı zinnureyn’i.
Buyurdu ki: (Var öğren, Kureyş’in niyetini.)

O da gidip dedi ki: (Müslümanlar, Mekke’ye,
Gelmiştir Beytullahı ziyaret ve ömreye.)

Dediler: (İstiyorsan, var ziyaret eyle sen.
Lakin diğerlerini, bırakmayız katiyen.)

Dedi: (Resulullahı bırakmazsanız şayet,
Ben dahi Beytullahı, asla etmem ziyaret.)

Duyunca bu cevabı Osman-ı zinnureyn’den,
Kızıp, onu bir müddet tutukladılar hemen.

Osman ibni Affan’ın, dönmesi gecikince,
Allah’ın Sevgilisi, üzüldüler bir nice.

Derhal o kâfirlerle, cenge karar verdiler.
Eshab da, bu hususta hemen biat ettiler.

O gün, bindörtyüz kişi, Resulullaha tek tek,
Söz verdiler: (Ölmek var, dönmek yoktur!) diyerek.

Mekke’de idiyse de, o gün hazret-i Osman,
Yine mahrum kalmadı, bu biat-ı rıdvan’dan.

Zira Resul-i ekrem, sahabeye bakarak,
Mübarek sol elini, havaya kaldırarak,

Buyurdu: (Ey eshabım, bu, Osman’ın elidir.
O, Allah ve Resul'ün, şu an hizmetindedir.)

Sonra da sağ eliyle, tutarak sol elini,
Koydu onun yerine, bizatihi kendini.

Bir gün de Resulullah, hazret-i Aişe’nin,
Evinde bulunurdu, biraz dinlenmek için.

Mübarek etekleri, kıvrık idi birazcık.
Dizinden aşağısı, görünürdü az açık.

Hazret-i Ebu Bekir, bu dinlenme anında,
Girip oturuverdi, Peygamberin yanında.

Resul, gördü ise de Sıddık’ın girdiğini,
Örtmedi bacağının açık olan yerini.

Az sonra izin alıp, girdi hazret-i Ömer,
Lakin yine bozmadı o halini Peygamber.

Ve lakin görür görmez, Osman’ın geldiğini,
Hemence toparlanıp, indirdi eteğini.

Sual etti Aişe, Hakkın Sevgilisine:
(Hiç bozmadın halini, Osman’dan gayrisine.

Lakin o, eve girip, görünce böyle seni,
Ne için toparlanıp, indirdin elbiseni.)

Buyurdu ki: (Melekler, hayâ eder Osman’dan.
Ben hayâ etmez miyim, böyle olan bir zattan?)