Hazret-i Büreyde’den, edilir ki rivayet:
O Server, bir gazadan, zaferle etti avdet.

Vakta ki Medine’ye, sağ salim döndüğünde,
Bir siyahi cariye, gelip durdu önünde.

Dedi: (Ya Resulallah, adamış idim ki ben,
Eğer sen, bu gazadan döner isen salimen,

Avdet eylediğinde, huzuruna geleyim.
Eğer izin verirsen, tef çalıp söyliyeyim.)

O Server, cariyenin bu arzusunu duydu,
(Eğer adadıysan çal, yoksa çalma!) buyurdu.

(Adamıştım) diyerek cariye o Servere,
Başladı huzurunda, tef çalıp söylemeye.

Az sonra Ebu Bekrin, fark etti geldiğini.
Buna rağmen susmayıp, çaldı yine tefini.

Biraz sonra oraya, Osman ibni Affan da,
Geldi, fakat cariye susmadı o zaman da.

Bir müddet geçince de, geldi hazret-i Ali.
Yine de cariyenin, değişmedi o hali.

Lakin hazret-i Ömer gelir gelmez o yere,
Cariye, tef çalmayı bıraktı birdenbire.

Tefinin üzerine, oturdu hiç çalmadan.
Peygamber efendimiz, buyurdu ki o zaman:

(Ya Ömer, bil ki şeytan, senden korkar bir nice.
Cariye, tef çalmayı bıraktı sen gelince.)

Sa’d bin ebi Vakkas, nakleder yine bir gün:
Hazır bulunuyorduk, huzurunda Resulün.

Henüz örtünme emri gelmemiş olduğundan,
Yanında, kadınlar da olurdu bazı zaman.

Ona, İslamiyet’ten sual soruyorlardı.
Yanında, yüksek sesle konuşup dururlardı.

O an hazret-i Ömer, kapıya geldi birden,
Ve müsaade istedi, girmek için Resulden.

Ömer ibnil Hattab’ın sesini işitince,
Kadınlar, o odayı terk ettiler hemence.

Biraz sonra odaya, girdi hazret-i Ömer.
Tebessüm ediyordu, o sırada Peygamber.

Buyurdu ki: (Ya Ömer, şimdi kadınlar vardı.
Bana, İslamiyet’ten sual soruyorlardı.

Lakin senin sesini işitince aniden,
Perdenin arkasına kaçtılar hepsi hemen.)

Yine hazret-i Sıddık, az kala vefatına,
Osman ibni Affan’ı, davet etti yanına.

Buyurdu ki: (Ya Osman, yazdım ki bir vasıyet.
Ben ölünce, sen bunu, eshaba şöyle arz et:

Ben, Ömer bin Hattab’ı, halife seçtim bizzat.
Benden sonra hepiniz, ona edin itaat.)

Cümle eshab-ı kiram, bunu kabul ettiler.
Onu halife seçip, itaat eylediler.