Ömer ibnil Hattab’a, buyurdu ki o Server:
(Sen, ümmetim üstüne bereketsin ya Ömer!)

Bir gün de Ömer Faruk, çarşıda geziyordu.
Yaşlı bir gayr-i müslim, baktı dileniyordu.

Onun, yaşlı halinde böyle dilendiğine,
Acıyıp, buyurdu ki hemence kendisine:

(Ey pir-i fani kişi, senden çok cizye aldık.
Seni af ediyorum, dilenme şimdi artık.)

Sonra emir buyurdu, o günden itibaren,
Beytülmaldan verildi ihtiyacı tamamen.

O, fakir kadınların ekmeğini, suyunu,
Sırtında taşıyordu odununu, ununu.

Bir gün de buyurdu ki: (Münafıksa bir kişi,
Onun, ümidi dünya ve günahtır her işi.

O, dünya işlerinde, zeki ve şevklidir pek.
Ahiret işlerinde olur cahil ve gevşek.)

Yine o buyurdu ki: (Çalışın, gayret edin.
Çalışmadan, rızkımı Allah verir demeyin.

Her canlının rızkını, O gönderirse de hep,
Ve lakin çalışmayı, kılmıştır buna sebep.

Benim, çocuklarıma nafaka kazanırken,
Öldüğüm yer, en fazla sevdiğim yerdir hemen.)

Hazret-i Ebu Bekir, ölüm hastalığında,
Vasıyetnamesini, yazdı bu son anında.

Lakin kırmamak için Resulün eshabını,
Halife namzedinin, bildirmedi adını.

Hazret-i Abbas görüp, aldı onu eline,
Boş yere, (Ömer) yazıp, sonra koydu yerine.

Halife, biraz sonra açınca gözlerini,
Arz etti kendisine, böyle eylediğini.

Dedi ki: (Ey halife, küstahlık ederekten,
Açık kalan o yere, Ömer yazdım ben hemen.)

Sevinip buyurdu ki: (Hamd olsun Rabbimize.
Zaten o gelmiş idi, bizim de kalbimize.)

Sahabeden bazısı, dedi: (Ya Eba Bekir!
Ömer, sert tabiatlı ve gadaplı kimsedir.

Onu, Müslümanlara halife yaptın, lakin,
Ne sebep gösterirsin, huzurunda Rabbinin?)

Hazret-i Ebu Bekir, onlara cevabında,
(Beni kaldırın!) deyip, oturdu yatağında.

Buyurdu: (Hak teâlâ, sorarsa bunu benden,
Derim ki: Ya ilahi, yeryüzünde Ömer’den,

Daha adil bir kimse aradım, bulamadım.
Bunun için yerime, onu halife yaptım.)

O halife olunca, etraftan çoğu insan,
Derlerdi: (Kim oldu ki halife acep şu an,

Birlikte gezerler de, kurtlar ile kuzular,
Yine de kuzulara, gelmiyor hiçbir zarar.)