Hazret-i Ömer Faruk, her gece, muntazaman,
Şehrin sokaklarını, dolaşırdı her zaman.

Gayesi şu idi ki, varsa dertli bir kimse,
Ona yardım etsin de, kurtarsın mümkün ise.

Fakir ve gariplere, gizli yardım yapardı.
Buna rağmen o yine, devam üzre ağlardı.

Bir gün ona sordular: (Hikmeti ne ki acep,
Görürüz, devam üzre ağlayıp inlersin hep?)

Buyurdu ki: (Bir koyun, Fırat’ın kenarında,
Gezerken, bir kurt gelip onu kapsa bir anda,

Yarın mahşer gününde, korkarım ey insanlar,
Onun hesabını da, yine benden sorarlar.)

Amr ibni As’ın oğlu, Abdullah hazretleri,
Der ki: Gördüm rüyada, ben hazret-i Ömer’i.

Ona sual ettim ki: (Ya Emir-el müminin!
Rabbinin huzurunda, nasıl sual edildin?)

Ben bunu sorduğumda, bitkin ve çok yorgundu.
Sordu ki: (Ben öleli, ne kadar zaman oldu?)

Dedim ki: (Bir yıl oldu, ne için sordun acep?)
Dedi: (Şimdiye kadar, hesap veriyordum hep.

Rahmeti, gadabını aşmasaydı Allah’ın,
Pek zordu kurtulması yoksa ibni Hattab’ın.)

Bir gün hazret-i Ömer, sahabe-i kiramdan,
Hazret-i Huzeyfe’yle otururken bir zaman,

Buyurdu: (Ya Huzeyfe, malumdur ki, o Server,
Münafık olanları, vermişti sana haber.

Çok rica ediyorum, lütfen bana beyan et.
Bende, münafıklıktan var mı hiçbir alamet?)

O ise cevabında, dedi: (Sen, ne diyorsun?
Sende böyle alamet yoktur, Allah korusun.)

Bir gün Herem bin Hayyan, geldi Veysel Karni’ye.
Rica etti: (Bana bir nasihat eyle!) diye.

O dahi buyurdu ki: (Ey Herem ibni Hayyan!
Unutma ki, öldüler senin annen ve baban.

Bir nice Peygamberler aleyhimüssalevat.
Hem Hüdâ’nın Habibi, o dahi etti vefat.

Hazret-i Ebu Bekir ve birçok sahabiler,
Kardeşim Ömer dahi vefat etti, vah Ömer!)

Onun son haberine, şaşırdı Herem fakat.
Dedi: (Ömer hayatta, etmedi henüz vefat.)

Üveys, tekrar etti ki: (Elbette öldü Ömer.
Bana, onun mevtini, Rabbimiz verdi haber.

Kendini de ölmüş bil sen de ey İbni Hayyan!
Ve hatta sen ölümü, unutma hiçbir zaman.

Kavmine, akrabana varınca sen de bizzat,
Ölümü hatırlatıp, eyle öğüt nasihat.)

İbni Hayyan ayrılıp, gelince Medine’ye,
İşitti Ömer Faruk, dünyadan göçtü diye.