Aişe-i Sıddıka hazretlerine bir gün,
İftira etmişlerdi münafıklar büsbütün.

Üzüldü Resulullah bu sözler sebebiyle.
İstişare eyledi, hemence eshabiyle.

Hazret-i Ömer’le de konuşarak o Server,
Sordu ki: (Sen bu işe, ne diyorsun ya Ömer?)

Dedi: (Ya Resulallah, bu sözler hep yalandır.
İnanmayın, hepsi de büyük bir iftiradır.

Böyle sözler, yakışmaz bir Müslüman kişiye.
Elbette imanlı ve tertemizdir Aişe.)

Onun bu sözlerine, tam muvafık olarak,
Bir âyet-i kerime gönderdi cenâb-ı Hak.

Ve şöyle buyurdu ki bu âyette Rabbimiz:
(Onu duyduğunuzda, şöyle demeliydiniz:

Bu sözler, Müslümana yakışmayan laflardır.
Hâşâ, bunların hepsi, büyük bir iftiradır.)

Yine Resul-i ekrem, hadis-i şerifinde,
Ömer ibnil Hattab’ın, buyurdu ki methinde:

İslam dini, mahşerde, insan şekli alarak,
Gelir güzel surette ve süslenmiş olarak.

Onun kim olduğunu bildiği halde yine,
Allah, (Sen kimsin?) diye sorar İslam dinine.

(Ben İslam’ım) deyince o da cevap olarak,
(Öyleyse Cennete gir!) buyurur cenâb-ı Hak.

İslam da cevabında arz eder ki: (İlahi!
Beni aziz tutup da, ikram edeni dahi,

Bugün sen aziz tutup, ikram eylemedikçe,
Girmem asla cennete, o kulun girmedikçe.)

Ona, Hak teâlâdan şöyle bir hitap gelir:
(Seni aziz tutanı, kim ise, bul da getir!)

Ömer ibnil Hattab’ı, bulup, tutar elinden,
Sonra, yüksek bir sesle, arz eder şöyle hemen:

(Ya Rabbi, herkes beni horladığı bir anda,
Bu, beni aziz tutup, bulundu çok ikramda.)

O zaman Hak teâlâ, şöylece hitab eder:
(Peki, götür Cennete, onu dahi beraber.)

Lakin o, yine durup, Cennete girmez o an.
Bir niyazda bulunur, yine Hak teâlâdan.

Der ki: (Hal-i hayatta olduğu günden beri,
Tâ kıyamete kadar, bu zatı sevenleri,

Cennete göndermezsen benim ile şu saat,
İletmem bu kulunu Cennete ben de bizzat.)

O zaman Hak teâlâ buyurur: (Öyle ise,
Peki, al onları da, kalmasın tek bir kimse.)

Safların arasında dolaşır İslam dini.
Arar bulur, bilcümle onun sevenlerini.

Hazret-i Ömer ile, onlar da hep birlikte,
Ebediyen cennete girerler böylelikle.