Ahmed ibni Hanbel ki, devrinin bir tanesi.
Resulün soyu ile, birleşir sülalesi.

Kaybetti babasını, çok küçük yaşta iken.
Akranına nisbetle, başladı ilme erken.

Seçilip mümtaz oldu, talebe arasında,
Zira öğrendiğini, ezberlerdi anında.

İmam-ı Şafii’den eyledi fıkhı tedris.
Ebu Yusüf’den dahi, öğrendi ilm-i hadis.

Başka çok âlimden de, ders aldı uzun yıllar.
Sonra çıktı Bağdat’tan, dolaştı diyar diyar.

Hadis rivayet eden kim var ise, tek be tek,
Arayıp, evlerinde ziyaret eyleyerek,

Kendi ağızlarından dinlerdi kendi bizzat.
Böylece bu yollarda, çekerdi çok meşakkat.

Tek bir hadis öğrenmek maksadıyle, çok kere,
Üşenmeden giderdi, uzak mesafelere.

Hem de yaya giderdi çoğuna bu yolların.
Severek katlanırdı, o, hepsine bunların.

Hatta bir seyahatte, kalmadı hiç parası.
Varacağı yer ile, çoktu o yer arası.

Sırtında yük taşıyıp, sağladı geçimini.
Yine de bırakmadı, bu ilim tahsilini.

Şaşardı herkes ona, bu gayretinden sebep.
Kitap çantalarını, sırtında taşırdı hep.

Ondaki bu gayreti görenlerden birisi,
Dedi: (Ya ibni Hanbel, var mı senin gibisi?

Bir Kufe’ye, bir Şam’a gidersin durmadan hep.
Bu, ne zamana kadar sürecek böyle acep?)

Buyurdu ki: (Durma yok, hokka ve kalem ile,
Tâ ki mezara kadar, devam eder bu böyle.)

İlme karşı gayrette, rastlanmazdı eşine.
Kırk yaşında başladı, fetva verme işine.

Çok kuvvetli zekası, engin bir hafızası,
Varken, yine kitaptan yapardı ders ve vaazı.

Tuttuğu notlar ile, ders verirdi her sefer.
Beşbin kişi olurdu dinlemeye gelenler.

Derin ilmi yanında, güzel huyu, ahlakı,
Sayesinde, yanına çekerdi cümle halkı.

Derslerinde yetişip, büyük âlim olanlar,
Dokuzyüzün üstüne çıkmıştı o zamanlar.

Hem de ilm-i hadiste, hiç geçen yoktu onu.
Öğrendiği hadisler, bulmuştu bir milyonu.

Buyurdu ki: (Bu ilim, ekmek ve su misali,
Lazımdır her insana, bilmeli ilmihali.

Lakin amel etmeden, fayda etmez öğrenmek.
Zira öğrendiğiyle, lazımdır amel etmek.

Amelsiz kuru ilim, yüktür sanki insana.
Böyleleri, mahşerde kavuşamaz ihsana.)