Allah’ın rızasıydı onun tek düşüncesi.
Yok idi bundan başka, bir maksat ve gayesi.

Hak ve doğru ne ise, söyler idi ihlasla.
Bu babta, hiçbir şeyden çekinmezdi o asla.

Onun fetvalarına, herhangi siyasi bir,
Düşünce, güç ve baskı, katiyen girmemiştir.

Şahsi dostluk, düşmanlık ve nefsani arzular,
Dünyalık bir menfaat, karışmamıştır zinhar.

Doğruyu, Allah için söyler idi ihlasla.
Zerre kadar bir taviz, vermezdi bunda asla.

İlim, heybet ve vakar, tatlı dil ve güleryüz,
O, bunlarda fazlaca eylemişti temayüz.

Muarızlara bile, sükunetle davranır,
Güzel ahlakı ile, gösterirdi hep sabır.

O, asla kapılmazdı heyecan ve telaşa.
İkna yoluna gidip, yapmazdı münakaşa.

Kuvvetli şahsiyeti ve keskin zekasıyla,
Aklı, ilmi, heybeti ve güzel ahlakıyla,

İnsanların içine, sanki nüfuz ederdi.
Herkese tesir eder, kalbleri cezbederdi.

Dini meseleleri, misaller göstererek,
Öyle anlatırdı ki güzel izah ederek,

Nice peşin hükümlü muarızları bile,
İkna oluyorlardı, bu izahları ile.

Bütün Müslümanları, iman ve itikatta,
Birleştirip, onlara (baba) oldu adeta.

Dini bozmak isteyen, bozgunculuk çıkaran,
Kimseleri de sezip, vermedi fırsat, eman.

Doğruyu, onlara da güzelce anlatarak,
İtikatta, birliği sağladı tam olarak.

Koyup o fıkha dahi, birçok esas ve düstur,
İkinci hicri asrın, müceddidi olmuştur.

Bazı hadislerinde, yine Resul-i ekrem,
Şöyle meth eylemiştir kastederek onu hem:

(Nasıl öğünüyorsa Adem Nebi, benimle,
Ben dahi öğünürüm, ümmetimden biriyle.

İsmi Numan, künyesi Ebu Hanife’dir ki,
Ümmetimin ışığı, o zattır elbette ki.)

(Nasıl öğünürlerse, Peygamberler benimle,
Ben de öğünüyorum, Ebu Hanife ile.

Onu seven bir kimse, beni de sevmiş olur.
Onu sevmeyen ise, beni sevmemiş olur.)

(Ümmetimden birisi, ihya eder İslam’ı.
Numan ibni Sabit’tir, o âlim zatın nâmı.)

(Ümmetimden, yükselen olacak her asırda.
En çok, Ebu Hanife yükselir zamanında.)

Bu hadis-i şerifler, onu kastetmektedir.
Onun büyüklüğüne, en kuvvetli senettir.