İMAM-I EBU YUSUF
rahmetullahi aleyh

İmâm-ı A'zam Ebû Hanîfe hazretlerinin en önde gelen talebesi, en büyük velîlerden. Asıl adı, Yâkub bin İbrâhim'dir. Ebû Yûsuf künyesidir. Soyu Eshâb-ı kirâmdan Sa'd bin Buhayr el-Ensârî'ye dayanır. 731 (h. 113) senesinde Kûfe'de doğdu. 798 (h. 182) senesi Bağdât'ta vefât etti. Kabr-i şerîfi ziyâret mahallidir.


Hanefi mezhebinde, en büyük müctehiddir.
Ve İmam-ı a’zamın, en baş talebesidir.

Asıl adı, Yakub bir İsmail olsa bile,
Daha fazla bilinir (Ebu Yusüf) ismiyle.

Yediyüzotuzbir'de, Kufe’de doğan bu zat,
Altmışdokuz yaşında, Bağdat'ta etti vefat.

Ebu Yusüf, önceden, bir çok büyük âlimin,
Dersine devam edip, zevkini aldı ilmin.

Sonra talebe oldu, o, İmam-ı a’zama.
Yetim olup, derslerde başarılıydı ama.

İmam da, gördü onun çok zeki olduğunu.
Derslere, daha sıkı bağlamak için onu,

Fakir ailesinin, geçimlerini, bizzat,
Üzerine aldı ki, devamda etsin sebat.

Kendisi anlatır ki: Fakir idi ailem.
Bu sebeple elimde, para da olmazdı hem.

Babam da vefat edip, ben yetim kalmış idim.
Ve ne yapacağımı, birden şaşırmış idim.

Ben, İmam-ı a’zamın medresesinde iken,
Bir ara, baktım annem, çıkageldi aniden.

Dedi ki: (Ey evladım, sen onunla bir misin?
Onun ekmeği hazır, sen ise bir yetimsin.

Sen, yiyecek şeylere muhtaçsın bugün asıl.
Bir sanat öğrenmeye gayret eyle velhasıl.)

Annem böyle deyince, vazgeçerek ilimden,
Bir sanat öğrenmeye, karar verdim içimden.

Bu yüzden gitmeyince, birkaç gün o derslere,
Hocam, bunu fark edip, çağırttı medreseye.

Buyurdu ki: (Seni ben, derslerde görmüyorum.
Seni, bizden ayıran sebep nedir ey oğlum?)

Ben, (Geçim sıkıntısı) deyince kendisine,
Buyurdu ki: (Devam et, sen ilim meclisine.)

Ders bitip, dağılınca bilcümle talebeler,
İhsan etti bana çok, para ve hediyeler.

Buyurdu: (Bu paralar biterse, gel yanıma.
Sakın ders halkamızdan, ayrılıp gitme ama.)

O paralar bitip de, tam diyeceğim zaman,
Söylemeden, çok para eyledi yine ihsan.

Çok maddi ihsanına kavuşmam sebebiyle,
İlimden de nasibim çok oldu bilvesile.

İlme, böyle bağladı beni İmam-ı a’zam.
Bir tek ders kaçırmayıp, devam ettim muntazam.

Hatta babam ölmüştü, çok üzülüp ağladım.
Lakin cenazesinde, bizzat bulunamadım.

Zira gitmiş olsaydım, eğer cenazesine,
Gidememiş olurdum, onun bir tek dersine.

O dersi kaçırmanın acısı, yani derdi,
Tâ kıyamete kadar, bende devam ederdi.