Nefsi, her an kontrol altında tutmalıdır.
Ondan bir lahza bile, gafil olmamalıdır.

Eğer bırakılırsa nefis kendi haline,
Acele dönmek ister, kendi şehvetlerine.

Tenhada da günahtan kaçmalı ki muhakkak,
Her şeyi görüyor ve biliyor cenâb-ı Hak.

İnsanların, sadece dışını görürüz biz.
Lakin içlerini de görür elbet Rabbimiz.

Buna, kati olarak inanırsa bir kişi,
Edepli, düzgün olur her niyeti ve işi.

Zaten inanmayanın, imanı yok demektir.
İnanarak isyan da, ne büyük bir cürettir.

Zira cenâb-ı Allah buyurur ki: (Ey insan!
Bilmiyor musun, seni, görüyorum her zaman.)

Biri, Resulullaha dedi: (Çoktur günahım.
Şimdi tövbe edersem, affeder mi Allah’ım?)

(Affeder) buyurunca, dedi: (Ya Resulallah!
Ben onları işlerken, görüyor muydu Allah?)

(Görüyordu) deyince, bir (Eyvaah!) dedi o an.
Ve yıkılıp can verdi, budur hayâ ve iman.

Hadiste buyurdu ki yine Peygamberimiz:
(Allah’ı görür gibi ibadet eyleyiniz.

Siz görmüyorsanız da, görmektedir O sizi.
Sizden iyi biliyor, O sizin içinizi.)

Allah’ın gördüğüne inanan bir Müslüman,
Asla yapabilir mi Ona günah ve isyan?

Büyüklerden birisi, talebesi içinden,
Birini, daha fazla severdi cümlesinden.

Diğer talebeleri, buna üzülürlerdi.
(Niçin onu daha çok seviyor ki?) derlerdi.

Üstadları, onların böyle düşündüğünü,
Anlayıp, herbirine bir kuş verdi bir günü.

Dedi ki: (Bu kuşları, alın şimdi hepiniz.
Kimsenin görmediği yerde kesip geliniz.)

Gidip, tenha bir yerde kesip geldi herbiri.
Lakin o, hiç kesmeden getirdi kuşu geri.

Hemen sual etti ki hoca o talebeye:
(Sen ne için kesmeden alıp geldin geriye?)

Dedi ki: (Bulamadım öyle tenha bir yeri.
Zira cenâb-ı Allah, görüyor her yerleri.)

Diğer talebeleri duyunca bunu ondan,
Onun üstünlüğünü anladılar o zaman.

Cüneyd-i Bağdadi'ye, bir genç gelip bir ara,
Dedi: (Çok bakıyorum kadınlara, kızlara.

Hiç koruyamıyorum gözümü namahremden.
Ne ile kurtulurum acaba ben bu halden?)

Buyurdu: (Sen onları görmenden daha fazla,
Düşün ki, seni her an görüyor Hak teâlâ.)