İmam-ı Rabbani ki, büyük bir evliyadır.
Hasta olan kalblere, her sözü bir devadır.

Buyurdu ki: (Ey oğlum, çok alçaktır bu nefis.
Mahlukların içinde, yoktur ondan daha pis.

Nefsin arzularını terk edenler, pâk olur.
Dünya ve ahirette, bulur rahat ve huzur.

Haram olan bir şeyi terk ederse bir insan,
Ondan daha iyisi, edilir ona ihsan.

Kim anlayabilirse, dünyanın içyüzünü,
Dert etmez kendisine, onun üzüntüsünü.

Bu dünyayı anlayan, ondan iyi sakınır.
Dünyadan sakınan da, nefsini iyi tanır.

Nefsini tam tanıyan, kolay tanır Rabbini.
Böyle kul, iyi bilir hududunu, haddini.

Dünyadan yüz çevirip, kim dönerse Rabbine,
Dünya, hizmetçi olur ona bunun aksine.

Dünya, aşıklarına verir mihnet, eziyet.
Yüz çevirene ise, verir bol türlü nimet.

Ölümden önce olan her şeye dünya denir.
Bu şeyler, günah olup, hep felaket getirir.

Lakin öldükten sonra faidesi olanlar,
Ahiretten sayılıp, hiç dünya olmaz onlar.

Çünkü ahiret için, tarladır sanki dünya.
Hep faydalı tohumlar ekmelidir oraya.

Her ne ki, yaramazsa bir işe ahirette,
Ona, dünya denir ki, zararlıdır elbette.

Bütün günahlar ile, mubahın ziyadesi,
Bu tarif mucibince dünyadır hemen hepsi.

Ne ki, dine muvafık kullanılırsa eğer,
Dünya ve ahirette çok faide verirler.

Mal, iyi de değildir, kötü dahi değildir.
İyilik ve kötülük, onu sarf edendedir.

Allahü teâlânın hoş görüp, beğendiği,
Bir yerde harcanan mal, elbette olur iyi.

Günah olan bir yerde kullanılırsa şayet,
Bu sefer olur o mal, bir sebeb-i felaket.

Kim kendini dünyaya kaptırırsa bir kere,
Şu kimseye benzer ki, çıkmıştır bir sefere.

Beraberce gittiği kafilede olanlar,
Sağa sola bakmayıp, durmadan yol alırlar.

O ise, hayvanının otuyla, palaniyle,
Süsü ile uğraşıp, geri kalır haliyle.

Kafile yol alırken, o, oyalanır durur.
Çölde, yalnız başına kalır ve helak olur.

İnsan dahi, ne için dünyaya geldiğini,
Unutup, bu faniye kaptırırsa kendini,

Dünyanın bu yalancı zevklerine aldanır.
Ebedi saadetten uzak ve mahrum kalır.

İşte dünya sevgisi, zararlıdır insana.
Çünkü çok mani olur, ölüm hazırlığına.

Kalb, onu düşünmekle, unutur ahireti.
Beden, ona dalarak bırakır ibadeti.

Dünya ile ahiret, birbirinin tersidir.
Birini razı etsen, ötekisi gücenir.