Bir sene yolculuktan sonra Mevlana Halid,
Delhi’ye geldiğinde, ikindiydi tam vakit.

Delhi’nin toprağına, ilk ayak bastığında,
Dağıttı sevincinden, her ne varsa yanında.

Sonra varıp, elini öperek o büyüğün,
Talebesi olmakla şereflendi aynı gün.

O da, ilk iş olarak, ezmek için nefsini,
Verdi ona dergahın günlük temizliğini.

Her zahiri ilimde çok büyük âlim iken,
Başladı vazifeye, hiç itiraz etmeden.

Kova ve süpürgeyi, her gün alıp eline,
Aylarca devam etti, dergah temizliğine.

Kovasını kuyudan, su ile doldurarak,
Taşırdı omuzunda, bir sopaya takarak.

Dergahtan o kuyuya, o kuyudan dergaha,
Gidip gidip gelirdi, bir günde pek çok defa.

Hem dergahın temizlik işiyle uğraşırdı,
Ve hem de, abdest için depoya su taşırdı.

Üstadının verdiği bu temizlik işinden,
Eğer az bir gevşeklik gelse idi içinden,

En şiddetli cezayı verip hemen nefsine,
Yine devam ederdi, aynen vazifesine.

Bir gün, nasıl olduysa, yaparken bu işini,
Az hissetti nefsinin, işe gevşekliğini.

Derhal kendi kendine söylendi ki: (Ey nefsim!
Sana, bu çok şerefli vazifeyi veren kim?

Yapmak istemez isen bu işi eğer ki sen,
Atarım elimdeki süpürgeyi ve hemen,

Yerleri, sakalımla süpürtürüm vallahi.
Vazifene, severek devam et, durma haydi!)

Nefsini, bu şekilde paylayınca o biraz,
Ondan sonra nefsinden, gelmedi bir itiraz.

Üstadının verdiği bu işi yapmak için,
Çalıştı canla başla, gevşeklik etmeksizin.

Su taşıya taşıya, aylarca omuzunda,
İki omuzu dahi, yara oldu sonunda.

Bir gün yine dergaha, omuzda su taşırken,
Mübarek üstadıyla karşılaştı aniden.

Abdullah-ı Dehlevi şahit oldu ki o an,
Halid-i Bağdadi’nin mübarek omuzundan,

Çıkıyor Arş’a doğru, muazzam büyük nurlar.
Melekler, hayranlıkla onu seyrediyorlar.

Ne zaman ki üstadı vakıf oldu bu hale,
Anladı artık onun geldiğini kemale.

Beş ay da bulunarak, üstadının yanında,
Olgunlaştı iyice, nazarları altında.

Yani onda bulunan o şerefli emanet,
Halid-i Bağdadi’ye geçmiş oldu nihayet.