İman, Resulullahın, Allah'tan getirdiği,
Zaruri bilgilere inanmaktır tam, kati.

İşte bu bilgilerden birine, her kim eğer,
İnanmaz ve inkâra kalkarsa, küfre girer.

Hatta inanmamayı gösteren, belli eden,
Bir söz ve hareketi olmasa da kalbinden,

İster şaka, isterse gönülden olmayarak,
Olsa dahi, o yine küfür olur muhakkak.

Kim, (Kur'an-ı kerimin, bir zahir, anlaşılan,
Manası vardır ama, lazım değil o şu an.

Bir de gizli, batıni, bir iç manası vardır.
Ki, işte bize asıl, bu manası lazımdır.)

Der ve buna, kalbinden inanır ise eğer,
Küfre düşüp, mâzallah imanını kaybeder.

Küçük günaha devam, büyük günaha girer.
Büyükte ısrar ise, kulu küfre sürükler.

Hiç dinden ve imandan habersiz bir kişinin,
Mevki sahiplerine, sırf yaltaklanmak için,

Yani bir dünyalığa kavuşmak için, eğer,
Ona, (Yarattın!) derse, o anda küfre girer.

İsa aleyhisselam, Rabbimiz tarafından,
Göğe çıkarıldı ve orada sağdır şu an.

Kıyamete yakın da, dünyaya tekrar iner.
Bunu inkâr eden de, mâzallah küfre girer.

(Cihat, İslamiyet’te nasihat ile olur.
Kılıç ile, top ile savaşmak bizde yoktur.)

Diyerek, kim Kur'anın cihat âyetlerini,
Eğer inkâr ederse, küfre atar kendini.

Hazret-i Mehdi’yi de inkâr etse kim eğer,
O da, bu inkârıyla, mâzallah küfre girer.

(Resulullah sayıklar, söz söyler faidesiz.)
Diye inanan dahi, küfre düşer şüphesiz.

Zira bu söz, gösterir Ona güvenmemeyi.
Hem de Onun dinine itimat etmemeyi.

İbadeti, harama benzetip, öyle yapmak,
Mesela çalgı ile, şarkıyla namaz kılmak,

Yahut çalgı çalarak okumak da Kur'anı,
Küfr olup, böyle yapan zayi eder imanı.

Nevruz, mecusilerin bayramlarıdır yine.
Müslüman, kıymet vermez onların günlerine.

Kim o gün, onlar gibi yaparsa beğenerek,
Kıymet vermek olur ki, küfür’den korkulur pek.

Yine bir Müslümana, kim (kâfir!) derse eğer,
O sözü geri dönüp, kendisi küfre girer.

Her kim, Resulullahtan eğer yüz çevirirse,
Başkasını, Resulden daha büyük bilirse,

Bu hali, onun için gayet tehlikelidir.
Yani bu, küfür olup, imanını yitirir.

Hazret-i Ali’yi de, yine Resulullahtan,
Üstün gören bir kimse, düşmüştür küfre o an.

Yani Resulullahın sevgisini, bir kimse,
Hiç araya katmadan, yalnız onu severse,

Bu, Resulü bırakıp, ona yüz çevirmektir.
Böyle yapan, mâzallah küfre girmiş demektir.

(Allahü teâlânın Resulünün dinine,
İhtiyaç yoktur) demek, küfürdür elbet yine.

Yine, (Fiillerinde, tesiri yoktur kulun.)
Diye kim inanırsa, imanı gider onun.

Küfre sebep olacak bir söz veya bir işi,
Bile bile yapar ve söyler ise bir kişi,

Bunu, isteği ile, yani cebr olunmadan,
Şaka dahi söylerse, imanı gider o an.

Tövbe için, yetişmez şehadeti söylemek.
Lazımdır o şeyden de, ayrıca tövbe etmek.

Yani hangi kapıdan çıktı ise o eğer,
Yine aynı kapıdan girmesi icab eder.

Bir şeyin, küfre sebep olduğunu bilmemek,
Özür değil, çok büyük günahtır, bilmek gerek.

Çünkü İslamiyet’in temeli, üç esastır.
Bunlar da ilim, amel, üçüncüsü ihlastır.

Bir kâfir, kelime-i tevhidi söylemekle,
Şerefleniyor ise nasıl iman etmekle,

Mümin de, küfrü mucip söylerse bir söz eğer,
Bu bir kelime ile, mâzallah küfre düşer.

Yine bir Müslümanın, bir söz veya işinde,
Yüz çeşit mana olup, bunların da içinde,

İmanlı olduğunu gösterse tek birisi,
Lakin küfrü bildirse, doksan dokuz tanesi,

Müslüman olduğunu söylemelidir yine.
Çünkü hep hüsn-ü zanla bakmalıdır mümine.

Yalnız mümin olana, böyle hüküm verilir.
Müslüman olmayanlar, bu hükümden beridir.

Son nefeste imansız gitmeye sebep olan,
Şeylerden de sakınmak lazımdır yine her an.

Mesela imanını, ehl-i sünnet üzere,
Düzeltmesi lazımdır Müslümanın bir kere.

Sonra da, öğrenerek hemen ilmihalini,
Buna uydurmalıdır, muhakkak her halini.

İmansız ölmekten de korkmalı ki her zaman,
Yoksa küfür üzere ölebilir her insan.

Beş vakit namazını, vaktinde kılmak dahi,
İmanla ölmek için, bir sebeptir en iyi.

Her kim, Resulullahtan eğer yüz çevirirse,
Başkasını, Resulden daha büyük bilirse,

Bu hali, onun için gayet tehlikelidir.
Yani bu, küfür olup, imanını yitirir.

Hazret-i Ali’yi de, yine Resulullahtan,
Üstün gören bir kimse, düşmüştür küfre o an.

Yani Resulullahın sevgisini, bir kimse,
Hiç araya katmadan, yalnız onu severse,

Bu, Resulü bırakıp, ona yüz çevirmektir.
Böyle yapan, mâzallah küfre girmiş demektir.

(Allahü teâlânın Resulünün dinine,
İhtiyaç yoktur) demek, küfürdür elbet yine.

Yine, (Fiillerinde, tesiri yoktur kulun.)
Diye kim inanırsa, imanı gider onun.

Küfre sebep olacak bir söz veya bir işi,
Bile bile yapar ve söyler ise bir kişi,

Bunu, isteği ile, yani cebr olunmadan,
Şaka dahi söylerse, imanı gider o an.

Tövbe için, yetişmez şehadeti söylemek.
Lazımdır o şeyden de, ayrıca tövbe etmek.

Yani hangi kapıdan çıktı ise o eğer,
Yine aynı kapıdan girmesi icab eder.

Bir şeyin, küfre sebep olduğunu bilmemek,
Özür değil, çok büyük günahtır, bilmek gerek.

Çünkü İslamiyet’in temeli, üç esastır.
Bunlar da ilim, amel, üçüncüsü ihlastır.

Bir kâfir, kelime-i tevhidi söylemekle,
Şerefleniyor ise nasıl iman etmekle,

Mümin de, küfrü mucip söylerse bir söz eğer,
Bu bir kelime ile, mâzallah küfre düşer.

Yine bir Müslümanın, bir söz veya işinde,
Yüz çeşit mana olup, bunların da içinde,

İmanlı olduğunu gösterse tek birisi,
Lakin küfrü bildirse, doksan dokuz tanesi,

Müslüman olduğunu söylemelidir yine.
Çünkü hep hüsn-ü zanla bakmalıdır mümine.

Yalnız mümin olana, böyle hüküm verilir.
Müslüman olmayanlar, bu hükümden beridir.

Son nefeste imansız gitmeye sebep olan,
Şeylerden de sakınmak lazımdır yine her an.

Mesela imanını, ehl-i sünnet üzere,
Düzeltmesi lazımdır Müslümanın bir kere.

Sonra da, öğrenerek hemen ilmihalini,
Buna uydurmalıdır, muhakkak her halini.

İmansız ölmekten de korkmalı ki her zaman,
Yoksa küfür üzere ölebilir her insan.

Beş vakit namazını, vaktinde kılmak dahi,
İmanla ölmek için, bir sebeptir en iyi.