Samini hazretleri, en sonunda dedi ki:
(Seven, hiç sevdiğini bırakıp gider mi ki?)

Sözlerini bitirip, evine gitti sonra.
O gün akşama kadar, hiç çıkmadı bir daha.

Hafız Osman Bedreddin, dinleyip bu sohbeti,
Hatasını bildi ve anladı hakikati.

İnandı ki, giderse, kendine olur zarar.
Hep orada kalmaya kuvvetli verdi karar.

O velinin sözleri, iz bıraktı gönlünde.
Rabbani tesir vardır evliyanın sözünde.

İçinde hiç tereddüt kalmadı onun asla.
Bağlandı ona artık, sadakat ve ihlasla.

Ertesi gün, üstadı Samini hazretleri,
Mescide teşrifinde, gülüyordu gözleri.

(Hafız!) diye seslenip, çağırdı huzuruna.
Titreme arız oldu Hafızın her uzvuna.

Telaşla hocasının yanına koştu hemen.
Her yeri titriyordu, onun bu heybetinden.

Ellerini öperek, büyük sevgi, hürmetle,
Bildirdi ihlasını tam bir teslimiyetle.

Samini hazretleri bakarak sonra ona.
Emredip, soktu onu riyazet odasına.

Sonra dedi: (Hızır'dan içmişsin o gün şerbet.
Fazilet kazanmana sebep oldu o elbet.

Seyyid Ahmed Merami, çok emek verdi sana.
Sebep oldu bu dahi, ilminin artmasına.

Erzurum’da, rüyada gördüğün o veliler,
Bu tarafa gelmene işaret eylediler.

Ve Ruslar, Erzurum’a hücum ettiği zaman,
O sabah minarede, okuyan sendin ezan.

Aşk ile okuduğun o ezanınla hatta,
Evliya ruhlarını çağırmıştın cihada.

Bilcümle evliya ve şühedanın ruhları,
Erzurum semasında toplandı ayrı ayrı.

Sonra sen, moskofları taşa tuttuğun vakit,
Biz dahi oradaydık, olmuştuk ona şahit.

Bunlar, evliyalığın bazı cilveleridir.
Lakin bunlar, bu yolda aranan şey değildir.

Asıl gaye ve maksat başkadır ey Bedreddin!
Himmetini yücelt ki, tamam olsun nimetin.)

Hocasının himmet ve yardımıyla nihayet,
Onsekizinci günü, aldı mutlak icazet.

Çok bereketli idi sohbetiyle dersleri.
Hidayete erdirdi bir nice kimseleri.

İkiyüzbin Müslüman, bu büyük veli zattan,
Feyiz ve nur alarak, kurtuldu zulümattan.

Kabri Harput’da olup, orada yatmaktadır.
Ziyaret eyleyenler çok faydalanmaktadır.