Seyyidet Nefise ki, meşhur idi takvası.
Hak teâlâ indinde, pek makbuldü duası.

Hasta olan birine, etse idi bir dua,
Onun bereketiyle, bulurdu derhal şifa.

İmam-ı Şafii de, hasta oldu bir zaman.
Ve hatta hastalığı, artıyordu durmadan.

Hemen bir talebeyi Seyyidet Nefise’ye,
Gönderip rica etti, (Bize dua et) diye.

O talebe gelerek, bu hali eyledi arz.
Dedi: (Dua buyurun, üstadım hasta biraz.)

El kaldırıp, şöylece dua etti o dahi:
(İmam-ı Şafii'ye şifa ver ya ilahi.)

O, dönüp de İmama etmeden henüz avdet,
İmam iyileşerek, buldu sıhhat, afiyet.

Bir başka zaman dahi, yine hastalanmıştı.
Yine dua almaya, ona adam salmıştı.

O, gelip arz eyledi Seyyidet Nefise'ye:
(Beni İmam gönderdi, dua ediniz diye.)

Az durup, buyurdu ki: (Edeyim, peki ala.
Bol bol rahmet eylesin İmama Hak teâlâ.)

Talebe geri dönüp, gelince üzgün üzgün.
Gördü ki, hastalığı fazlalaşmış büsbütün.

Arz etti ki: (Seyyidet Nefise, hakkınızda,
Allah rahmet eylesin diyerek etti dua.)

Buyurdu: (Böyle dua etti ise o şayet,
Vefat edeceğime buyurmuşlar işaret.)

Vasiyetini yapıp, tembih etti ki hem de:
(Seyyidet Nefise de bulunsun cenazemde.)

Bu hadiseden sonra, geçmedi fazla zaman.
Ve İmam-ı Şafii göç etti bu dünyadan.

Hemen haber verdiler bunu Nefise’ye de.
Çok üzülüp, namaza gitmek istediyse de,

Zayıf olup, sıhhati değildi pek de iyi.
Yanına getirdiler bu yüzden cenazeyi.

En geri safta durup, namazı kıldı yine.
İmamın vasiyeti, gelmiş oldu yerine.

Tam cenaze namazı bitmişti ki, o saat,
Gaibden, şöyle bir ses duydu bütün cemaat:

(İmam-ı Şafii'yle, Seyyidet Nefise'nin,
Hürmetine, burada olanların hepsinin,

Affoldu günahları) diye nida edince,
Cemaat bunu duyup, gark oldular sevince.

Son günlerinde dahi, oruçluydu hep yine.
Oruç tutmamasını, söylediler kendine.

Buyurdu: (Otuz yıldır, dua ederim ki hep,
Azrail, oruçluyken ruhumu etsin talep.)

Vefat gününe kadar, tuttu hep orucunu.
Nihayet oruçluyken, teslim etti ruhunu.

Kendisinin kazdığı mezara defn ederek,
Ağladılar ardından, göz yaşları dökerek.